“Eczacılığı kazandım,
heyecanla memlekete gittim.

Babam çok mutluydu,
annem babam telefonda haberi duyunca
gözleri dolduğunu anlattı.

“Baba eczacılık masraflı bir bölüm,
lab malzemelerini kendimiz almak zorundaymışız,
ayrıca derslere devam zorunluluğu var sabahtan akşama okulda olacakmışız,

bana para verebilir misin?” dedim.

“Tabi ki” dedi ve 200 dolar verdi,

“Baba bu nedir?” dedim, “Yol parası” dedi,

“Ama baba ben bununla anca
Ankara’ya giderim.” dedim,

“O da zaten bu da onun için,

sen yetenekli bir çocuksun, yolunu bulursun” dedi.

Ben kırıldım, gittim tüm kaset arşivimi ve kitaplarımı sattım etti 600 dolar.

Ankara ya geldim 2-3 ay sonra para bitti,

dersler verdim
diğer öğrencilerin ödevlerini hazırladım
ve kitaplar yazdım.

New York ta kitaplarım basılınca
Bilkent’te hoca oldum.
Ankara da neyim varsa sıfırdan kendim kurdum;

ne dayı vardı ne de torpil.

Annem bir keresinde
altınlarını bozdurup bana göndermek istemiş ama babam şöyle demiş

“Oğlumuzu ne kadar sevdiğimi biliyorsun,
bir daire satıp ona göndeririz,
ama yolu bu değil,

eğer gerçekten onu seviyorsan
bırak kendi ayağı üzerinde duymayı öğrensin.

” 20 senedir Ankara’dayım bir kere tatile gitmedim,
tatili bilmediğimden değil,

bacağımı bacağım üzerine atıp
tropikal kokteyli yudumlamaktan
daha zorunlu ödevlerim olduğu için…

Ben uzun tatillerden ziyade
keyifle ve verimli çalışacak yaştayım.

ABD de her 100 öğrenciden
25 i okul masrafını kendisi kazanırken

bu rakam bizde sadece 5 öğrenci.
( ki ben bu rakamın daha düşük olduğunu düşünüyorum, 1-2 en fazla).

Şimdi
niye o çocuk
okulunu bitirince çantasını alıp
Singapur’da
uluslararası bir firmada iş bulabiliyor da

biz yapamıyoruz diye sormayın.

Çocuk yetiştirme bir sanattır

ve ancak sanatçı bir anne baba bunu yapabilir.

Çok özel biyolojik sebepler dışında
hiçbir çocuk embesil doğmaz,

hatalı yetiştirilerek aptallaştırılır.

Çocuk ailesini örnek alır ve orada programlanır.

Anne cahil olunca zanneder ki;
çocuğa iyi köfte yaparsan iyi anne olursun,

baba cahil olunca zanneder ki;
çocuğun cebine para koyarsan iyi baba olursun.

Bu zihniyetin yetiştirdiği çocuklar tam bir facia olur.

Hiçbir sorunu çözemeyen,
çözmek istemeyen,
sorumsuz,
ukala,
dikkat eksiği,
boş konuşan,
boş düşünen biri olur;

biraz sıkıştırdığınızda da

“Beni büyütmeseydiniz,
okutmasaydınız”
gibi saçma sapan cevaplar verir.

Bu kadar para harcayarak

bu kadar aptal çocuk yetiştirmek için
aptallık doktorası yapmak gerekir.

Sonradan görmüşlerin
ya da kolay görmüşlerin,
tüketici toplumunun
sürü davranışlarını sorgulamadan taklit eder,

ve zanneder ki
eğer çocuğuna kaliteli gömlek ayakkabı giydirirse eğer kaliteli okula gönderirse
çocuk kaliteli olur.

[En aptal çocuk nasıl yetiştirilir?
İstediği her şeyi
karşılıksız, sorumluluk vermeden verirseniz.]

Bunları dolandırmak
ve soymak için
bin bir renge geçen
sözde eğitimciler ve kurumlar
hortumlarını hazırlar,
çark eşsiz bir şekilde döner ve
daha saf ahmaklar üretilir.

Siz hiç freni olmayan bir araba gördünüz mü,
varsa bindiniz mi?

İlk harekette kaza yaparsınız.
Hangi şuursuz demiş özgürlük çok güzeldir sorumluluk olmadan.

Var mı öyle bir dünya,
her işini başkalarına yaptıracaksın,
sonra bir den bire gökten sana bilinç inecek,
öyle-bir-dünya-yok.

Peki bu çocuklar ne olacak?

Bu çocuklar uyuşuk oldukları için,
uyanmak ihtiyacı duyacaklar.

Bunun için uyarıcı alacaklar,
çay kahveden tutun, enerji içecekleri, haplar vitaminler, takı, sigara, alkol ve

daha tehlikelisi
sanal ortamlara dalıp hayattan uzaklaşacaklar.

Sanal uyarıcılardan tutun
sanal oyunların
kumar oynamaya benzer etkiler yarattığını
ve ciddi bağımlılıklara sebep olduğu aşikardır.

Bu çocuklar çok sert kırılmalar yaşayacaklar

ve kafalarındaki sanal dünya ile
gerçek dünya örtüşmediğinde
çok üzücü sorunlar yaşayacaklar;
dayananlar öfkeli ve gergin olacaklar.

Çocuklarınıza kısa cevaplar vermeden,
uzun ve mantık içeren cevaplar verin ki
o da düşünmeyi öğrensin.

Unutmayın; nesnelerle, para pulla, kıyafetle, okullarla çocuk adam olmaz,
olursa dünya tarihinde ilk olacak.

Çocuğu adam yapan
onu adam yerine koymaktır,
ona sorumluluk vermektir,
kendi aklını kullanmasını öğretmektir,
ödevlerini kendi yapması için ona inanmaktır.

Fırtınaya karşı koyan ağacın gövdesi değil köküdür, insanı insan yapan mal değil taşıdığı terbiyedir. Babam derdi ki
“evlat bizim sana vereceğimiz en iyi hediye terbiyedir.”

Harika çocuklar yetiştirmek için hala hakkımız ve halimiz var, yeter ki akla ihanet etmeyelim. Başkalarına değer verecek ve o değer içinde kendi değerlenecek bireyler yetiştirme dileğiyle.! - Anooshirvan Miandji