http://hidrojenenerjihareketi.tr.gg<TIKLA

Dava adamlığıyla başlayan ve hüsranla biten bir ömür...

İLGİLİSİNE.... !

Uzun bir nöbetti bizimkisi…
Ümmetin umudu olmak için çıkılan uzun ve zorlu bir yolculuğun nöbeti…
Şehir şehir,
mahalle mahalle,
ev ev tutulacak bir nöbet...

Kimimiz terk etti tepeyi,
ganimetlerin peşinden koşup gittik.

Ne zafere ulaşabildik,
ne de ganimet toplayabildik…

Ne evlerimizi koruyabildik,
ne şehirlerimizi,
ne de nesillerimizi...
Tepeleri kaybettik…

Kimimiz karaya çıkınca Allah’ı unuttu...
Ne gemide verdiğimiz sözü tutabildik
ne de karada adam gibi durabildik…

Kimimiz bahçe sahiplerinin imtihanına tutuldu…
Kimse görmeden toplayacaktık mahsulümüzü.

Büyük bir musibete duçar olduk.
Ne mahsul toplayabildik,
ne de kimse gördü bizi…
Her şeyimizi kaybettik…

Kimimiz amansız bir
“vehn”
hastalığına yakalandı bu yolda…

Dünya sevgisi ve ölüm korkusu kapladı yüreklerimizi.

Yürürken mal,
makam,
şan,
şöhret,
güç,
kuvvet ne varsa topladık yoldan.

AVM’lerin, lüks İslami otellerin,
milyarlık iftar sofralarının pençesinde tükenip gittik…

Dünya selinin önünde sürüklenen çer çöp gibi olduk…

Allah düşmanımızın kalbinden söküp aldı korkumuzu…

Dünyalık kazanımlarımızı kaybetmeme adına,
ahiretimizi kaybettik…

Kimimiz
Tâlut ordusunun imtihan edildiği nehirle imtihan edildi yolda…

Bir avuç içmemiz gereken nehirden
kana kana,
tıksıra tıksıra içtik...

Ne sabit kalabildi ayaklarımız,
ne de gökten sabır yağdı üzerimize…

Dizlerimizin bağı çözüldü…
Bizim bu zalimlerle,
bu kalabalıklarla başa çıkacak takatimiz yok,

biz bu medeniyet karşısında
yenildik
demekten başka bir şey gelmedi elimizden…

İzzetimizi kaybettik…
Onurumuzu kaybettik…

Kimimiz Samiri’lerle karşılaştı yolda…
Buzağıların peşine takılıp gittik…

Sahte böğürtülerin,
göz kamaştıran parıltıların büyüsüyle yoldan çıktık.

Yola çıktıklarımızı,
yolda bulduklarımızla değiştirdik.

Düşmanlarımızı yakın,
dostlarımızı uzak tuttuk.

Yakınlaşan düşman dost olmadı amma
uzaklaşan dostlarımızı düşman ettik sonunda…

Kardeşliğimizi kaybettik…
Kimimiz Züleyha’lara rastladı yolda…
Nefsimizin ardına düşüp gittik.
Ne Yusuf olabildik
ne de ben Allah’tan korkarım dedik…

Zindanlar bize göre değildi,
yırtılmasına bile fırsat vermeden
çıkarıp attık gömleklerimizi…

Apart dairelerin tek odalarında,
gizli nikahlarla
ve sonu gelmez yalanlarla tükenip gittik…

Ahirete bir şey bırakmadan
ne varsa yaşadık bu dünyada…
İffetimizi kaybettik…

Kimimiz Salebe’lere katıldı yolda…
Dava için çıktığımız yolda
davarların peşine takılıp gittik.

Vadi dolusu mallar doyurmadı gözümüzü…
Tırnaklarımızla kazanmıştık her şeyi…
Allah’ın verdiğini
itinayla esirgedik
onun yolundan…

Daha çok biriktirdik,
biriktirmekten vakit bulamadık
dağıtmaya,

her şeyi anladığımız zaman
dağıttığımızı kabul edecek kimse kalmamıştı yanımızda…

Şuurumuzu kaybettik…
Kimimiz Kuzman’lara dönüştü yolda…

Nice Uhud’lar gördük amma,
desinler,
görsünler,
bilsinler,
sevsinler,
övsünler diye savaştık…

Reklamcılık kapladı tüm benliğimizi…
Şan ve şöhretin ardında eriyip gittik…

Canımız dâhil
her şeyimizi verdik ancak
ne şehit olabildik sonunda,
ne de kimse övdü bizi…
İhlâsımızı kaybettik…

Allah’ın rızasından başka
kaybedecek bir şeyi olmayanlardık
yolun başında…

Şimdi ellerimizde
kaybetmekten korkacağımız çok şey var amma
her şeyimiz olan

“o bir şeyi”

kaybettik sonunda…