Create Your Own Countdown

Google

   
  *** İYİLİK İÇİN KOŞANLARIN YERİ***
  RACHEL CORRIE- EVİNDEN UZAKTA KANATSIZ BİR MELEK<<<
 

















Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER

AYNŞTAYN ile ilgili görsel sonucu

Musevi fizik dehası Albert Einstein' :

"Araplarla yan yana yaşamayı ve namuslu anlaşmalar yapmayı başaramazsak, iki bin yıl boyunca çektiğimiz acılardan hiçbir şey öğrenmemişiz ve başımıza gelecek her şeyi de hak edeceğiz demektir."

Einstein tarafından İsrail'in(1948) ilk devlet Başkanı Chaim Weizmann'a, 1929'da henüz  Örgüt başkanı iken yazılmıştı.








Click here for English



About JVP


Gazze Haber

 








4
Rachel Corrie / Evinden Uzakta Kanatsız Bir Melek


Rachel Corrie 2003 senesinde Gazze’de,
Gazzeli bir ailenin evi yıkılmasın diye buldozerlere dur dedi!
Ama buldozer durmadı. 23 yaşındaydı.





Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER
Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER
Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER
Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER




 

 

 

 

 

 


https://www.youtube.com/watch?v=mWD0T9V0bv8

 

http://www.royalcourttheatre.com/files/downloads/SevenJewishChildren.pdf

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

In Solidarity,

 

 

 

 

 

 

Rachel's Words

 

 

 

 

 

 



 

 

 

 

Yüreğinde vicdan taşıyan her insana düşen vazife, dini inancı ne olursa olsun ister Müslüman, ister Hıristiyan,ister Yahudi.Ve yine politik görüşü ne olursa olsun ister sağcı, ister solcu, ister İslamcı, ister liberal, insanlık onurunu ayaklar altına alan bu utanç verici zulme karşı birlikte mücadele etmektir.Bunun en güzel örneğini Rachel Corrie ve Pipa Baca, hayatları pahasına da tüm dünyaya gösterdiler. Ve tüm mazlumların barış güvercinleri oldular.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 




ilknurMerve`s alternatives Ego                  

Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER
Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER
Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER
Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER

 

 

Image result for RACHEL CORRIE-GÖRSELLER 




http://img239.imageshack.us/img239/8357/rachelcorrieof5.jpg


ilknurMerve`s alternatives Ego

Rachelin Anne ve Babasına Arafattan  Gazzede Onur Belgesi verilmesi


Cindy ve Craig Corrie











ilknurMerve`s alternatives Ego









ilknurMerve`s alternatives Ego






ilknurMerve`s alternatives Ego






ilknurMerve`s alternatives Ego



Kendi konforlu hayatından kalkarak

binlerce kilometre öteye, filistin’e gelerek, evi başlarına yıkılan köylülerin önünde kendi vücudunu siper etmeye kalkışan, orada

insanlığın ölmediğini haykıran bir avuç kahramandan biriydi rachel corrie.

sonra bir gün, bir evin yıkılmasını önlemek için buldozerin karşısına geçerek ezildi. katledildi.

corrie, bugünün zorbalarına karşı çırılçıplak bir vicdan olarak direndi.

bizler “ben ne yapabilirim,

savaş kararını ben mi vereceğim” diye yarım ağız işgalci güçleri kınarken,

23 yaşındaki bu kız,

washington’dan kalkıp,

kendi ülkesinin tüm iktidar güçlerine meydan okudu.

2003 yılının ilk aylarında oradaydı. şöyle yazıyordu ailesine mektuplarında:

“bu sürüp giden sinsi soykırıma tanık olduğumu ve çok korktuğumu ve insan doğasının iyiliğine olan temel inancımı sorgulamaya başladığımı anlatmak istedim.

bu artık bitmeli.

hepimizin her şeyi bırakıp,

***yaşamımızı bunun sona ermesi için çabalamaya adamamız iyi bir fikirdir. ben***

hâlâ pat benatar dinleyerek dans etmeyi
ve erkek arkadaşlar bulmayı ve iş arkadaşlarımın karikatürlerini çizmeyi çok istiyorum.

fakat bu zulmün sona ermesini de istiyorum.

***benim ve buradaki insanların dünyaya gelirken istedikleri bu olamazdı.” ***

nitekim rachel da,

israil buldozeri altında can vermeden önce,
anne ve babasına yazdığı son mektupta bu ruh halinin onu ne kadar etkilediğini anlatıyor:

***“özellikle buradaki insanların, bizim onlar adına hayatımızı tehlikeye atışımızdan daha çok,

öncelikle rahatımız ve sağlığımızla ilgilendiğini hissediyorum.

******silah sesleri ve patlayan bombalar arasında, insanlar bana çay ve yiyecek vermek için çabalıyorlar.***”




 

Peace activist Rachel Corrie is shown at the Burning Man festival in a photo from September 2002, in Black Rock City, Nevada

Peace activist Rachel Corrie is shown at the Burning Man festival in a photo from September 2002, in Black Rock City, Nevada. Photograph: Denny Sternstein/AP



It is impossible to underestimate quite how much life for Rachel Corrie’s family has changed since she was killed by an Israeli army Caterpillar D9 bulldozer in the Gaza Strip on 16 March 2003. As Rachel’s elder sister Sarah puts it: ‘What was normal doesn’t exist for us now.’

‘After Rachel was killed.’

When I meet the Corries, it swiftly becomes clear that there is a great deal they want to speak out about, but it is these four words, heavy with loss, that they have repeated most over the past five years.

Before Rachel was killed trying to prevent a Palestinian home in Rafah from being demolished, they were a pretty ordinary West Coast American family. It has been said in the past that she came from a left-leaning, alternative background, but this is not strictly accurate. Craig Corrie is an insurance executive, who has spent 24 years of his career working for the same firm. Cindy Corrie is a musician and teacher. Since the mid-Seventies they have mostly lived in the same slate-grey house in Olympia, a small town with many coffee shops an hour’s drive out of Seattle, and it was here that they raised their three children, Chris, Sarah and Rachel. True, the Corries liked to debate politics around the kitchen table. They also liked to talk about the cats and the chickens, going skiing at the weekend, the vegetable plot, the family holiday cottage in Minnesota. Whenever the conversation did turn towards the Palestinian issue, Craig and Cindy’s sympathies would instinctively fall on the Israeli side.

After Rachel was killed, life changed abruptly. Over the past five years they’ve had to deal with the loss of their youngest daughter, at the age of 23. Cindy, a quietly spoken woman not given to over-statement or, indeed, self-pity, describes a period of mourning that will never really end.

Rachel’s parents and sister have not returned to their jobs, although their schedule is relentless. Last week Craig and Cindy were in Vancouver. Next week they’re heading to Alabama. As part of their work for the Rachel Corrie Foundation, an organization they set up after their daughter died, to promote peace and justice in the Middle East, there are school talks and early-morning radio interviews about the human rights situation in Gaza and the West Bank, lobbying to have her death properly investigated and campaign meetings supporting their bid to fulfil Rachel’s ambition to establish a sister city project between Rafah and Olympia. Twice they have visited the contentious 40km by 10km strip of land where Rachel died. Before Rachel was killed, Cindy had never been to Europe, let alone the chaotic, squalid, potentially dangerous refugee camp that is Rafah.

The routine of day-to-day life has been cast aside. Their two-acre garden, from where you can see the creek where the children used to swim in the summer and the rushes in which they’d play hide-and-seek, has an elegiac, abandoned feel. They’re away so often the family cat now lives with Sarah. Even if Cindy had the time to cook dinner, she’d have nowhere to serve it up. Every surface of the house is smothered with paperwork.

Rachel had been a volunteer with the International Solidarity Movement, a non-violent pro-Palestinian activist group. Within days of her death, the eloquent and vivid emails that she had sent from Gaza were published, with the consent of the Corries, in the Guardian. In 2005 they became the inspiration for an acclaimed play, My Name Is Rachel Corrie, based on Rachel’s writing. Following two sell-out runs in London and a controversial last-minute cancellation in New York, the dramatic monologue, which follows Rachel’s life from messy teenage bedroom through to Palestinian refugee camp, has been performed across America and Canada. Later this month, on the fifth anniversary of Rachel’s death, it will be staged in Israel and the Corries will be there to watch the first performance in Arabic. This is a typically frenetic month. Next week sees the publication of Let Me Stand Alone, a collection of Rachel’s writing and drawings from the ages of 10 to 23, the final piece written four days before she was killed.

Craig and Cindy Corrie have become well known in Olympia. This modest middle-aged couple with silver hair and sensible waterproof anoraks - in the winter it rains so much in this part of the world that umbrellas are pointless - are stopped in the street. Teenage girls in skinny jeans hover, wanting to say hello to the parents of Rachel Corrie. Cindy, in particular, lights up, as though caught in the glow from a torch beam. I ask Sarah if her mother and father are often approached.

‘All the time,’ she says. ‘I’ve got used to it.’

‘In the first hour after Rachel was killed,’ Cindy recalls, ‘I remember saying: we have to get her words out.’

I’m sitting with Cindy and Sarah in one of Olympia’s oldest coffee shops, a place where the Corries used to come as a family when the children were growing up. One by one they piece together the events of 16 March 2003. It was a humdrum Sunday. Sarah, not long married to her husband, Kelly, was living in the family home while her parents were based temporarily in North Carolina, where Craig was working.

‘I caught the end of a message on the answer machine, someone saying, “I just heard the sad news,”‘ says Sarah, ‘and it dawned on me. It was something to do with Rachel.’ She found out her sister had died by reading the ticker tape along the bottom of the television screen: ‘Olympia woman killed in Gaza.’

‘My first thought was that maybe it wasn’t Rachel. My next was that Mom and Dad didn’t know. I started trying to dial and I remember looking at the handset and thinking, “I don’t know how to punch in the numbers.”‘

Meanwhile, in North Carolina, Craig was doing the laundry when the phone rang. Cindy picked it up. It was her son-in-law, Kelly.

‘I could hear that there was something wrong in his voice,’ recalls Cindy. ‘I could hear Sarah crying hysterically in the background. She came onto the phone and said, “It’s Rachel.” And I said, “Is she dead?” I just knew I had to ask about the very worst possibility so that maybe that option would go away.’

While she took the phone to her husband, the news was confirmed on the television screen back in Olympia. ‘It says her name,’ Sarah told her mother. ‘It says her name.’

It would be days before they had a chance to mourn in private. First they flew to Washington DC to be with their son, Chris - ‘He was the only one who could function,’ recalls Craig - from where they began the logistical nightmare of organising the return of their daughter’s body. Craig was in such a hurry to pack he slung a pillowcase into his overnight bag mistaking it for a shirt. A journalist pitched up on their driveway in Olympia. There were more in Washington. A congressman suggested they hold a press conference. The death of an American citizen in Gaza was front page news - all this at a time when the atmosphere in America was already intense. The Iraq war would begin four days after Rachel was killed.

Craig recalls how, at one point, he picked up the telephone to learn that Palestinian leader Yasser Arafat was on the line. ‘He told me: “She is your daughter but she is also the daughter of all Palestinians. She is ours too now.”‘

‘If someone had told me 10 years ago that this was going to happen to us,’ says Cindy, ‘I’d never have predicted any of the things that we have done. I would have said, “You’re crazy. If anything happened to a child of mine I would not draw another breath.” But, amazingly, you do take the next step.’

For Cindy, as for the rest of the family, that next step seemed to be exploring the words Rachel had written. ‘Immediately I was drawn to the writing,’ she says. ‘Because the writing was what we had, and what we still have, of Rachel. Nobody was thinking of a book back then but, even early on, when we were in such searing pain, we were drawn to what Rachel had written. As a comfort, as a connection.’

Most of Rachel’s words had been kept in plastic tubs in the garage, or the attic. Journals, email printouts, poems, letters, assignments for creative writing classes, scraps written on paper napkins. Sarah, who has painstakingly edited the book over the past year, recites one of the first lines she read after Rachel died: ‘There is something that I’m supposed to do. I know there is something big that I am supposed to do. I just don’t know what it is yet.’

In the early pages of Let Me Stand Alone there is the sense of someone comfortable with the notion of revealing her inner world on the page: the style is uninhibited, experimental, confident. While it’s clear this is a dreamy little girl who likes to dance and to visit her grandmother, she also has an easy relationship with words. Her parents don’t describe themselves as writers but they remember their daughter sitting on the floor with pens and crayons before she went to nursery.

What emerges is someone who could be variously idealistic, knowing, self-deprecating, earnest, quirky, pretentious, fanciful, melodramatic, obsessive, flip and wise. Some of the pieces are uneven - whose private musings wouldn’t be? - but at its best Let Me Stand Alone is a window into the private preoccupations of a singular girl growing up in middle-class America in the Eighties and Nineties, a girl discovering her own lucid and original voice. Some of the passages, particularly her accounts of her intense love affair with a young man called Colin, are breathtakingly vivid and personal.

It is impossible to read about how Rachel lived without thinking about how she died. There are times when her words are chillingly prescient as she describes dreams about falling, fears of tumbling, being out of control. ‘Death smells like homemade apple sauce as it cooks on the stove. It is not the strangling sense of illness. It is not fear. It is freedom,’ she writes on 19 May 1993. Aged just 14.

Early on there is a surprising empathy for outsiders and I realise that in a media obsessed with the Paris Hiltons of this world, we don’t often get to hear about young, politicised American women. ‘Maybe,’ writes Rachel, aged 11, ‘if people stopped thinking of themselves, and started thinking of the other sides of things, people wouldn’t hurt each other.’ But there is a healthy streak of self-obsession too, and a wicked sense of humour. She grows up into a chain-smoking Pat Benatar fan. Some of the most poignant moments are Rachel’s ‘to do’ wish lists. A teenager who imagines there are years and years ahead of her.

A trip to a remote part of Russia as a teenager, just after the fall of Communism, is clearly a catalyst. So are stints staffing telephone crisis lines and volunteering for mental health organisations. ‘I know I scare you,’ she writes to her mother when she’s 19. ‘But being on a tightrope, with a safety net and a costume, doesn’t work for me… I have to do things that scare you. I’m sorry I scare you. I hope I’m not ugly in your eyes. But I want to write and I want to see. And what would I write about if I only stayed within the doll’s house, the flower world I grew up in?’

She is a student at Evergreen State College, a famously liberal university with a tradition of activism, when the two planes fly into the Twin Towers. Rachel Corrie, blonde, skinny, high cheek-boned, carelessly beautiful, is already looking beyond the claustrophobic confines of Olympia and into the world beyond.However, when it emerges that she is saving up to go to Gaza in order to volunteer for the International Solidarity Movement (ISM) the rest of the family are dead against the idea. Her sister remembers the tension: ‘I didn’t want her to go. It was extremely stressful; I couldn’t talk to her about it.’

Her mother adds: ‘I think all of us hoped that Rachel would not quite get her act together to go.’

Her father: ‘I was concerned. Why not work in a soup kitchen or something like that, I said to her. But if that is what she really wanted to do, you can’t ask your child to do less.’ This quietly thoughtful man, a former Vietnam veteran who masks his sadness with a droll sense of humour, pauses. ‘I was concerned. But not really, really frightened. To be honest, it wasn’t until she got there that I got really, really frightened.’

The writing from Rafah, Gaza, steps up a gear. Her emails home are passionate, articulate and forensic. She’s been criticised for being naive about the dangers. I suspect many people, even seasoned war reporters, might admit to being blindsided by the situation on the ground in Gaza. She researched the region before she got there and attended an ISM training session, but the shock of being in the midst of chaos is immediately apparent. A day after arriving she’s helping someone move the body of a child. She describes a colleague with shrapnel in her shoes.

Gradually Rachel seems to adapt to this new level of anxiety. She makes friends with Palestinian families, looks after their children, learns bits of Arabic. Television footage of Rachel from this time shows her draped in the traditional black and white kaffiyeh, looking drawn. A tank rumbles by in the background. She sounds resolute: ‘I feel like I’m witnessing the systematic destruction of a people’s ability to survive,’ she tells the reporter. ‘It takes a while to get what’s happening here. Sometimes I sit down to dinner with people and I realise there is a massive military machine surrounding us, trying to kill the people I’m having dinner with.’

I wonder if the family understood that, along with other ISM volunteers, she was acting as a human shield - or ‘a bulldozer cowgirl’ as she puts it. Cindy says: ‘We knew what she was doing. We knew she was staying at different houses.’ Initially Craig believed that the worst that might happen was that she would be arrested. ‘But then when she started reporting back, I realised that this was a military out of control, where there was no discipline. I said to her brother a week before she was killed: “She can’t continue to do this sort of thing. Sooner or later it’s not going to work.”‘ Cindy adds, ‘You were just holding your breath.’

It sounds agonising for the family left behind. Sarah agrees. ‘You may not be talking about it every day, but you’re thinking about it. She knew that was what we would be doing. I don’t think it was an easy decision for her to be there knowing how worried we were going to be.’ Has Sarah ever been angry with her sister? ‘People ask that,’ she replies. ‘I never feel angry about Rachel because she didn’t intend to die. There was no part of her that intended to die. I can’t be mad at Rachel for something she didn’t intend to happen. So, no.’

This kind of bereavement, premature and violent, is hard to imagine. Now add the fact that Rachel swiftly became both a worldwide news story and a debating point and it’s difficult to comprehend the amount of stress the family must have been under. Within a few hours, Cindy’s email account had crashed. Absurdly, in the first hours of mourning they were trying to work out how to set up a new computer inbox. They received 10,000 emails in the first fortnight alone. In one of what must have been many dream-like moments, Craig recalls a candlelit vigil held three days after his daughter died: a stranger carried a huge poster-sized picture of Rachel, a photograph he hadn’t even seen before.

Overnight in Rafah there was graffiti dedicated to the young woman who believed there would be a democratic Israeli-Palestinian state in her lifetime - ‘Rachel was a US citizen with Palestinian blood.’ She had become a victim of their intifada, a heroine who had stood up to the mighty Israeli army. New mothers christened their daughters Rachel. A kindergarten was named after her. Palestinians living in America would approach the Corries crying, barely able to speak. ‘It should have been me,’ they told them.

Elsewhere the response was more mixed. The death of a young blonde female American in the Middle East aroused extreme reactions. Angry messages to pro-Israel websites suggested ’she should burn in hell for an eternity’. Critics of the Palestinian cause suggested that the houses in Rafah hid tunnels which supplied arms. A picture of Rachel burning a makeshift American flag in front of Gaza schoolchildren was circulated. There was heated debate on the campus at Evergreen. Sarah and her brother Chris began filtering out some of the hate mail that arrived.

‘I don’t think people understand how divisive this issue is, and how much people care,’ says Craig. ‘I don’t think we did.’

Rachel Corrie was both lionised and demonised. ‘In some ways,’ says Cindy, ‘both reactions are threatening. Because Rachel was a very human person. I used to worry about the adulation - what happens when they find out that the real person was as flawed as we all are? On the other hand, I know she has given a lot of people hope and something to aspire to. I think it is important to people to have figures in their lives that provide that for them.’

The Corries take me around Olympia in their car, past the places where Rachel grew up. While Craig drives he recalls descriptive passages from her journals and tries to retrace his daughter’s steps in his mind’s eye. Even on a winter’s day you can see how beautiful it is: noble Douglas firs, a glint of water, secluded wooden houses with verandas.

Two years ago some of the Nasrallah family visited Olympia. They were the owners of the concrete house, pockmarked with tank shell holes, that Rachel had died defending. The two families were invited on a speaking tour to talk about the situation in the Middle East. When Khaled Nasrallah saw where Rachel had grown up he turned to her parents and said, wide-eyed: ‘She gave up this paradise, for us?’

In turn, the Corries have twice visited Gaza since Rachel was killed. ‘My feeling,’ says Craig, ‘was that she wrote about those people with warmth. Going to Gaza was a real need to see who Rachel wrote about and to thank them for the care they took of her while she was there.’ They negotiated the same checkpoints, the same rubble-strewn streets as their daughter had done. Armed men in watchtowers looked down on them. At night they slept through the sound of tracer fire. I imagine how proud, and perhaps astonished, their daughter would have been (on occasion she’d railed against her father for having ‘his head in the sand’ politically). The Corries’ instinct is to play down the danger they were in: gunfire whistled past Craig and, one evening, dinner with the Nasrallah family was interrupted by the menacing sound of a bulldozer outside the window. On their second visit in 2006 they were woken in the middle of the night by men with Kalashnikovs. Craig and Cindy Corrie would be valuable bargaining tools in an area that has become even more desperate since Rachel was killed. As it was, the Nasrallahs managed to persuade the men to go on their way. It was said that they killed two security guards on the Egyptian border instead.

In one of her final emails home Rachel said, ‘This has to stop! I think it is a good idea for us all to drop everything and devote our lives to making this stop.’ It’s clear that her parents have taken her at her word. Sarah says, ‘She wanted them to go there. In her writing she says you need to meet these people. Now our lives are intertwined with what goes on in Rafah and Gaza and Israel and Palestine.’ Meanwhile, in the five years since Rachel was killed, the humanitarian situation in Gaza - effectively imprisoned by Israel, with limited fuel, electricity and medical supplies - has grown worse, not better.

The family is still seeking information about what happened to Rachel and to have her death accounted for. According to former US secretary of state Colin Powell’s chief of staff, the Israeli government’s report was not ‘thorough, credible or transparent’, yet there is no sign that the US government plans to take any further action. Four months ago Sarah discovered distressing reports that Rachel’s autopsy was not carried out according to their stipulations. The Corries, along with four Palestinian families, are waiting for court action against Caterpillar Inc, the American company that makes the bulldozer that killed Rachel, to be reheard.

Sarah recalls, three weeks after Rachel died, her mother meeting the family of Amy Biehl, an American anti-apartheid campaigner killed in South Africa in 1993. ‘I remember Mom asking Amy’s mother, “Do you ever get the normal back?” She paused for a long while and in the end she said, “No, not really.” I knew then that this is what was going to happen to our family. First you have to mourn Rachel. Then you have to mourn the loss of your family and the life that you had.’

Rachel Corrie was 23 years old when she was crushed to death by an Israeli army bulldozer on March 16, 2003. She was working with others trying to protect the home of a Palestinian pharmacist from demolition in Rafah, Gaza Strip, Palestine. “My Name is Rachel Corrie” is a powerful one-woman show based entirely on the writings that Rachel left behind, telling her story from the time she was a small child, leading up to the days before her death. The play, edited by Alan Rickman and Katharine Viner from Rachel’s diaries and emails, was produced by the
Royal Court Theatre in London. Starring Megan Dodds, it played to sold out audiences and wide acclaim.

“My Name is Rachel Corrie” was scheduled to open at the New York Theatre Workshop on March 22nd. It has been postponed indefinitely, sparking much debate. Director Alan Rickman said, “Rachel Corrie lived in nobody’s pocket but her own. Whether one is sympathetic with her or not, her voice is like a clarion in the fog and should be heard.” Rachel’s mother Cindy wonders, “Why are people so afraid of Rachel’s words?” We ask the same question and are determined to give people the opportunity to hear those words.

The “Rachel’s Words” initiative is made up of a broad spectrum of groups and individuals who believe that Rachel’s words and her message of human rights and justice should be heard. We hope that Rachel’s Words will open the door for other equally important and silenced voices. We resist the pervasive climate of fear and challenge to free speech that is increasingly prevalent in our society. Rachel wrote about issues that concern us all. People must have the opportunity to hear her message and decide for themselves what they think. Nobody’s agenda should stand in the way of that.

Click here for the growing list of endorsements and add your name or your groups name to this list of support for Rachel’s Words!

Rachel’s last email

Hi papa,

Thank you for your email. I feel like sometimes I spend all my time propogandizing mom, and assuming she’ll pass stuff on to you, so you get neglected. Don’t worry about me too much, right now I am most concerned that we are not being effective. I still don’t feel particularly at risk. Rafah has seemed calmer lately, maybe because the military is preoccupied with incursions in the north - still shooting and house demolitions - one death this week that I know of, but not any larger incursions. Still can’t say how this will change if and when war with Iraq comes.

Thanks also for stepping up your anti-war work. I know it is not easy to do, and probably much more difficult where you are than where I am. I am really interested in talking to the journalist in Charlotte - let me know what I can do to speed the process along. I am trying to figure out what I’m going to do when I leave here, and when I’m going to leave. Right now I think I could stay until June, financially. I really don’t want to move back to Olympia, but do need to go back there to clean my stuff out of the garage and talk about my experiences here. On the other hand, now that I’ve crossed the ocean I’m feeling a strong desire to try to stay across the ocean for some time. Considering trying to get English teaching jobs - would like to really buckle down and learn Arabic.

Also got an invitation to visit Sweden on my way back - which I think I could do very cheaply. I would like to leave Rafah with a viable plan to return, too. One of the core members of our group has to leave tomorrow - and watching her say goodbye to people is making me realize how difficult it will be. People here can’t leave, so that complicates things. They also are pretty matter-of-fact about the fact that they don’t know if they will be alive when we come back here.

I really don’t want to live with a lot of guilt about this place - being able to come and go so easily - and not going back. I think it is valuable to make commitments to places - so I would like to be able to plan on coming back here within a year or so. Of all of these possibilities I think it’s most likely that I will at least go to Sweden for a few weeks on my way back - I can change tickets and get a plane to from Paris to Sweden and back for a total of around 150 bucks or so. I know I should really try to link up with the family in France - but I really think that I’m not going to do that. I think I would just be angry the whole time and not much fun to be around. It also seems like a transition into too much opulence right now - I would feel a lot of class guilt the whole time as well.

Let me know if you have any ideas about what I should do with the rest of my life. I love you very much. If you want you can write to me as if I was on vacation at a camp on the big island of Hawaii learning to weave. One thing I do to make things easier here is to utterly retreat into fantasies that I am in a Hollywood movie or a sitcom starring Michael J Fox. So feel free to make something up and I’ll be happy to play along. Much love Poppy.

Rachel








Israeli bulldozer driver ran over Rachel Corrie twice... not once! He saw her and chose to run over her because she was trying to stop him from destroying another Palestinian house and confiscating their land in order to build more settlements.

Was anyone trying for running over Rachel? No. Did anyone in Israel apologize for running over her? No.
This is what Israel is about




ilknurMerve`s alternatives Ego

 

Pasifik okyanusu kenarında ormanlarla kaplı olan Washington eyaleti, dünyada refahın en yüksek olduğu bölgelerden birisidir. Oysa Rachel'in öldürüldüğü Refah kampı daha o günlerde dünyanın en yoksul yeri ilan edilmişti!
Rachel, Amerika’daki rahatını bozup barış savunuculuğu yapmak, İsrail hükümetinin insafsız katliamlarına karşı kalkan olmak üzere Filistin’e gelmiş olmasa, rahat yaşamını sürdürecek, büyük bahçeli evlerde oturup, 'amerikan tarzı hayat'tan payını alacaktı. Ama o bunu yapmak yerine, kalkıp refah kampının çalıştığı sefaletine ve çocukların İsrailli askerler tarafından tavşanlar gibi avlandığı dehşetine gelmeyi tercih etti.
Onu hiçbir şey Siyonist laboratuarlarında doğan bir canavarla karşılaşmaya hazırlamamıştı, tamamen “yaratık” ve insanlara düşman bir canavarla. Annesine, babasına ve arkadaşlarına: “okumak, konferanslara gitmek, belgesel izlemek ya da anlatılanları dinlemek beni buradaki gerçekliğe hazırlamamış” diye yazıyordu.
Filistinli çocukların ölü bedenlerini Yahudi keskin nişancılarının mermileriyle parçalanmış kafalarını görüyor, ama “İsrail ordusu silahsız bir ABD vatandaşını vursa ne güçlüklerle karşılaşacağının” hayallerini kuruyordu. Ve Rachel yanıldı. Kuşkusuz cümle âlemi, hepimizi yanılttı İsrail.
Mensubu bulunduğu ülkenin başkanı Bush, Rachel’in katilini istemek yerine; ordusunu Irak’ı yıkmak ve kendi katilleri olan İsrail’i Ortadoğu’nun üstün gücü haline getirmek için gönderiyordu.
Sarı iş makinelerinin kurşungeçirmez camlı kabinlerindeki kişiler Siyonizmin son ürünleri. Siyonist hareketin başlangıcında onun öjenik amaçlarını:
“Kandan ve terden yepyeni ve acımasız bir ırk yaratacağız” anlamına gelen
“Mi dam umi eza Nakim lanu geza”
Dizeleriyle ifade edilmişti.
Böyle şarkılar söylüyordu Siyonistler. Rachel Corrie’nin öldürülmesiyle bu deneyin sonuç verdiği anlaşılıyor. “Acımasız ırk” artık bir hayal değil, o yeni jeopolitik gerçek. Birkaç ay önce, bir Yahudi buldozer sürücüsü Cenin kampını yıkarkenki tecrübelerini dünya ile paylaşmıştı (!):
Bir genç kızın en derin sırlarını, kalbinin en gizli köşelerini açacağı kişi annesidir elbet. Rachel Corrie’nin Filistin’de geçen 7 haftalık hayatı boyunca annesine gönderdiği e-postaları, onun his dünyasını analiz etme imkânı tanıyor. Bu mektuplarda korkularını, rüyalarını, hayallerini, iç çelişkilerini dile getiren Corrie ‘ideal insanının’ kendini adamışlığının; ‘kandan, irinden deryalar geçmeye’ azmetmişliğin en güzel örneklerini bırakmış geride.
Rachel Corrie’i buraya gelmeye iten sebep neydi?
Niçin?
Dinsel fanatik değildi, bir tarikat mensubu değildi, ideolojik saplantısı da yoktu. Öyleyse niçin yoksul Filistinlilerin evlerinin yıkılmasına engel olmak için dev buldozerlerin önüne kendisini atıyordu? Niçin?
Bu sorunun cevabını annesine yazdığı ve Guardian gazetesinde yayımlanan mektuplarından birinde yer alan ifadelerde bulmak mümkün... 7 Şubat 2003 tarihli mektubuna “merhaba arkadaşlarım, ailem ve diğerleri” diye başlıyor Rachel. İlerleyen satırlarda Rachel’in bu diğerlerinden kastının ‘bütün insanlık’ olduğu anlaşılıyor. 27 Şubat tarihli mektubunda annesine “benim kelimelere çok önem verdiğimi biliyorsun” derken de mektuplarında hiçbir kelimeyi israf etmediğinin mesajını veriyor.
“Biz başka çocuklar için endişe duyan çocuklarız” diyordu Rachel Corrie mektubunda, Filistin mülteci kampında tanıklık ettiği korkunç olayları yazıyordu. Oradaki zavallılara reva görülen insanlık dışı muameleleri, seraların ve portakal bahçelerinin sırf intikam olsun diye yerle bir edilişini, akla hayale gelmeyecek acımasızlıkları anlattıktan sonra şöyle diyordu:
"Evet, yine dans etmek istiyorum, iş arkadaşlarıma karikatürler çizeyim ve şakalaşayım istiyorum, ama bunun durmasını da istiyorum"
Bir başka kültür, din ve medeniyetin insanlarına hizmet götürmenin gereklerinin farkındadır Rachel. Daha Olympia’dayken öğrenmeye başladığı Arapçasını geliştirmekte olduğunu anlatır annesine. Genelde Gazze şeridi, özelde gönüllü olduğu Refah şehri hakkında ayrıntılı ve tutarlı istatistikler verecek kadar konusuna hakimdir.
Rachel sadece o insanları tanımak değil onların hissettiklerini hissetmek noktasında da özdeşleşmek gerektiğine inanır ve o toplumun derdini dert edinmiştir. 7 Şubat günü “Gazze her gün yeniden işgal ediliyor. Ancak korkulan o ki tanklar eskiden olduğu gibi ayrılmak üzere gelmeyecekler bu defa...” satırlarıyla dile getirdiği bu ‘dert’ 27 Şubat tarihli mektubunda açıkça ifade edilir: “Dün iki küçük çocuğunun ellerinden tutmuş olarak tankların ve bir nişancı kulesinin, buldozerlerin ve jiplerin önünde evini terk eden bir babayı seyrettim. Hepsinin birden vurulacaklarından endişe ettiğim için tankla onların arasında durdum. Bu her gün oluyor ancak bu babanın iki çocuğuyla öyle aşırı üzgün bir halde yürüyüp çıkışları beni çok etkiledi.”
En zor şartlarda dahi sevebilmek
Çatışmanın ortasında ‘sevgiyi ve paylaşmayı’ da öğrenir Rachel. “Evin cephedeki iki odası duvarlardan kurşunlar geçtiği için kullanılamıyor. Bu yüzden bütün aile, üç çocuk ve iki ebeveyn bir yatak odasında uyuyorlar. Ben yerde en küçük kız iman’ın yanında yatıyorum ve hepimiz battaniyeleri paylaşıyoruz... Nidal’in İngilizcesi her geçen gün iyileşiyor. Beni ‘bacım’ diye çağıran o. Büyük nineye İngilizce ‘Merhaba. Nasılsınız?’ demeyi bile öğretti. Her an tank ve buldozerlerin sesleri duyuluyor ama bu insanlar birbirleriyle ve benimle neşe içinde iletişimlerini devam ettiriyorlar.”
Rachel içinde bulunduğu durumda azla mutlu olmak zorunda olduğunu bilmektedir. 20 Şubat’taki mektubunda kendi küçük mutluluğunu dile getiren ve biraz da annesini avutmak isteyen şu satırları yazar:
“Bilmeni isterim ki burada bana yardımcı olan bir sürü hoş Filistinli var. Basit bir nezle kaptım ve tedavi olmak için çok hoş bir limonlu içecek verdiler bana.” Ancak bir hafta sonra içinde bulundukları duruma rağmen Filistinlilerin gülebiliyor ve hâlâ kendisine iyi davranmaya çalışıyor olmalarını sorgulamaktadır.
Kendini sorgulama ve sürekli öğrenme
Rachel, Gazze tecrübesini kendi temel inançlarını sorgulamak ve hayatı yeniden anlamlandırmak için bir fırsat olarak görmektedir. Mektubunda insanın ne kadar iyi ve ne kadar kötü olabileceğini sorgular: “Onlar zorluğa uzun müddet dayanabilmenin güzel bir örneği. Şartların onları çeşitli seviyelerde etkilediğini biliyorum ama insanlıklarını gülücüğü, ikramı, sıcak aile ortamını bu oranda koruyabilmiş olmaları beni hayran bırakıyor.
Bir sonraki gün bu sorgulayışını bir çağrıya dönüştüren Rachel: “Bu durmalı. Hepimizin her şeyi bırakıp hayatlarımızı bunu durdurmaya adamamızın iyi bir fikir olduğunu düşünüyorum. Dünyaya geldiğimde istediğim şey bu değildi asla. Capital Gölü’ne bakıp ‘işte büyük dünya bu ve ben onun bir parçası olacağım’ dediğimde bunu kastetmemiştim. Ben içinde hiçbir çaba göstermeksizin müreffeh bir hayat yaşayıp bir soykırımın parçası olduğumun farkına bile varmadan çıkıp gideceğim bir hayata gelmedim...”
Başkaları Filistin’de yaşananlara nasıl bakarsa baksın Rachel yaşadıklarından ötürü mutluydu fakat yine de kendi sonunu da tahmin eden bir mektubunda ise şöyle bitiriyor:
"Filistin’den geri döndüğümde muhtemelen uykumda kâbuslar göreceğimi, burada kalmadığım için suçluluk hissiyle kıvranacağımı biliyorum. Bunları daha fazla çalışmaya yönlendirebilirim. Buraya gelmek hayatımda yaptığım en iyi şeylerden biri. Oraya geldiğimde deli saçması şeyler söyleyip çıldırırsam ya da İsrail ordusu beyaz adamları yaralamama şeklindeki ırkçı eğilimlerinden vazgeçip bir şey yaparsa, şu yargıya varmakta hiç tereddüt etmeyin: dolaylı olarak desteklediğim ve hükümetimin büyük oranda sorumlusu olduğu bir soykırımın göbeğindeyim."
Ve annesine yazdığı mektubu şöyle tamamlıyordu Rachel: “En ağır koşullarda bile insan kalabilme gücü ve yeteneğini keşfetmekte olduğunu yazmalıyım ki, bunu daha önce bilmezdim. Galiba aslolan onur...”
Böylece Amerika ve A.B destekli İsrail buldozerleri bir cinayet daha işlemiş oldu.

Türkiye’nin çığırtkan barışseverleri de, insan hakları edebiyatçıları da, Müslüman

cemiyetçileri de bu olayı duymadılar. Onların kulakları Washington’un federal çetesinde, gözleri Irak’a getirilecek demokratik ortamda, elleriyse çok getirili tahvillerdeydi. Sözde “civil” toplum örgütlerinden ve “the civil” ağın kadın örgütlerinden söz etmeye ise hiç gerek yok! Onlar zaten dolarlı projelerin peşindeler!
Son e-postasında babasına hitaben ise: “Eğer yaşamımın geri kalanında ne yapmam gerektiğiyle ilgili fikirlerin varsa lütfen bana söyle. Sizi çok seviyorum. Sen de birşeyler düşünüp tasarlayabilirsin, ben de katılmaktan memnun olurum. Kocaman sevgiler. Babacığım” diyordu.

gAm-zEdE - ait Kullanıcı Resmi (Avatar)

 

 

 

 

 


















ilknurMerve`s alternatives Ego


Rachel Corrie dead after Israeli bulldozer ran over her twice by malak.malaka.

 









ilknurMerve`s alternatives Ego

 

 

 

 

 

 

 

 

Ne ki SEVDA:
Hakka sevdalanmadıktan sonra.
HAYAT:
Hakkı yaşamadıktan sonra 
Ne ki KAVGA:
Hak yolunda olmayınca..
Ne ki ÖLÜM:
Şehadet vurmayınca..

 















Tristan Anderson

Batı Şeria'da vurulan ABD'linin durumu ağır

İsrail askerleri tarafından göz yaşartıcı bomba ile vurulan ABD'li barış sever 10 gündür hastanede.

Salı, 24 Mart 2009 13:05


BARIŞSEVER  TRISTAN ANDERSON











,

The anniversary of Tristan Anderson and the ongoing struggle ...


Tristan Anderson – International Solidarity Movement









Filistinlilerle İsrail utanç duvarını protesto ederken başından vurulan ABD'li barış sever Anderson 10 gündür hastanede 3 beyin ameliyatı geçirdi.

İsrail askerleri insanlık dışı saldırılarına bir yenisini ekleyerek İsrail'in zorbalıklarını protesto eden Amerika Anderson'u alnından göz yaşartıcı bomba kovanı ile vurdu.

İsrail işgali altındaki Filistin topraklarında protestoculara ateş açan İsrail askerleri 13 Mart cuma günü ABD'li bir barış eylemcisini başında vurdu. Ağır yaralı Amerikalı sedye ile sağlık merkezine taşınarak tedavi altına alındı. 13 Martta İsrail ateşinde yaralanan Anderson, Tel Aviv yakınlarındaki hastanede 3 beyin ameliyatı geçirdi.

İsrail'in Batı Şeria'da ördüğü utanç duvarını uluslararası barış eylemcilerinin desteği ile protesto eden Filistinliler, Amerikalı Tristan Anderson'un başına göz yaşartıcı bomba kovanını isabet ettiğini söylediler.

Batı Şeria'nın Naalin şehrindeki protesto eylemi 13 Mart cuma günü yapıldı. İsrail'in ördüğü utanç duvarı Naalin şehrine ait tarım arazisini ikiye bölüyor.

İsrail ordusu bölgenin kapalı askeri bölge olduğunu iddia ediyor ve protesto eylemlerinin yapılmasına engel oluyor.



Dün Filistinli ve yabancı barış severler Ramallah yakınlarında Amerikan Uluslararası Dayanışma Hareketi üyesi Tristan Anderson'un posterinin taşıyarak İsrail askerlerinin saldırganlığını telin ettiler.

Hastane kaynakları Amerikalı Anderson'un sağlık durumunda düzelme olduğunu ancak durumunun hala kritik olduğunu söylediler.

Kudüs'e gelen 38 yaşındaki Tristan Anderson'un anne ve babası, Nancy Anderson ve Michael Anderson, olayla ilgili olarak bir basın toplantısı düzenlediler.











TEK BAŞINA DİMDİK AYAKTA CESUR BİR ADAM.

 





Tek başına dimdik ayakta cesur bir adam

07 Nisan 2009

Ender bulunan ilkelerin ender bulunan adamını, Tom Hurndall’ı tanımış olmayı isterdim.

Tom Hurndall ile tanıştım mı bilmiyorum. O, 2003 yılındaki Anglo-Amerikan işgalinden hemen önce Bağdat’a gelen ve biz profesyonel muhabirlerin eğlenmek için kendi aralarında kullandığı ifadeyle canlı kalkangiller kavminin demetlerinden biriydi.

Ağaç kucaklayıcıları (Ağaç kucaklayıcıları ifadesi ‘tree huggers’ ABD’de çevrecilerle dalga geçmek için kullanılan sıfatlardandır- ç.n.) gibi bir şey. Şimdi onu keşke tanısaydım diyorum, çünkü –geriye doğru savaşın korkunç tarihine bakınca- onun günlüğü (yakında yayımlanacak) fevkalade ilkelerin fevkalade bir adamını gösteriyor. 17 Mart sabah saat 10.26’da Amman Oteli’nde “Canlı kalkan olmayabilirdim. Birlikte hareket ettiğim bu kişilerin inançlarına katılmıyor da olabilirdim ancak ABD ve İngiltere’nin Irak’ı işgali gereksiz ve askerlerinin yaşamını buradaki sivillerin yaşamının üzerine koyuyor. Bu nedenle Bush ve Blair’in savaş suçlarından yargılanmasını umuyorum” diye yazmıştı günlüğüne.

Hurndall görevini neredeyse hatasız yaptı, öyle değil mi? Bunun savaşın olması ya da olmaması, siyah ya da beyaz gibi basit olmadığını yazmıştı. “Son birkaç haftada duyduğum ve gördüğüm şeyler zaten bildiğim şeyleri kanıtlıyor; ne Irak rejimi ne de ABD ve İngiltere temiz değil. Belki Saddam’ın gitmesi gerekiyor ama… niyetli olunan hava saldırısı tamamen lüzumsuz ve siviller ile silahlı askerler arasında ayrım gözetmiyor. Hava saldırısında on binler ölecek, belki de yüz binler. Neden ? ABD askerlerini göğüs göğse mertçe çarpışmaktan kurtarmak için. Bu yanlış.” Savaşın arifesinde benim meslektaşlarımdan kaçı bunun gibi şeyler yazdı? Çok değil.

Bağdat elektrik merkezine kısa yoldan girdiklerinde ve 11 yıl önce bir ABD bombası beynine metal parçası soktuğunda korkunç biçimde yaralanan Attiah Bakir ile karşılaştıklarında dahi Hurndalları ve onların arkadaşlarını pop starların peşinden koşan maceracı hayran gruplarına benzeterek küçümsedik. Hurndall Bağdat’tan gönderdiği bir mailde şöyle yazmıştı: “Şu anda parçanın nereye isabet ettiğini görebilirsiniz. Alnının ortasının üçte birini çökertmiş ve kemiği tamamen çıkarmış. Kırık burnunun kemerinin üzerinde burun boşluğunu kaplayan yaralı deriyle sadece bir delik var.”

Şimdi Attiah Bakir’in bir fotoğrafı çıkacak olan kitaptan dışarı dik dik bakıyor. Bir sonraki savaş yaklaşırken çalışma alanını terk etmeyi reddeden cesur ve farklı bir adam olarak. Bakir sadece, Hurndall’ın arkadaşlarından biri. Hurndall, Saddam hükümeti hakkında ne düşündüğünü sorduğunda sessiz kalmış. Zavallı adam pek bir şey söyleyememiş… “Gözetçi-denetçiler” o başlangıç günlerinde her yerdeydiler. Bir siville konuşmak aynı zamanda müthiş bir budalalıktı. Iraklıların yabancılarla konuşmaları yasaklanmıştı. Tüm bu kahrolası “gözetçi-denetçiler” yüzünden.

Cesur bir adamdı

Hurndall tarafsız bir gözdü. “Dünya üzerinde gördüğüm hiçbir yerde Irak’ın batı çöllerindeki kadar çok yıldız yoktu” yazmıştı 22 Şubat’ta. BBC, ITV, WBO, CNN, El Cezire ve diğerleri tarafından kendilerine sorulan “Terörle ve yakında yine olacağı gibi savaşla işlenmiş bir yer nasıl bu kadar güzel olabiliyor” sorusuna Hurndall’ın tek bir yanıtı yoktu. Günlüğüne “Bir, iki ya da yüz yanıtın olabileceğini düşünmüyorum” diye yazmıştı. “Hepimizin kendi yanıtı olabilir elbette ama bir yanıt var ki, o da hiçbirimiz ölmek istemiyoruz.” Tom adına kehanet gibi kelimeler.

Onu pek çok karede samimi bir tebesümle görebilirsiniz.

Al-Rowaishid’deki mülteci tesisini korumaya gitmişti ve Filistinlilerin ağır trajedileriyle karşılaşacağı Gazze’ye doğru boyun eğmez biçimde yol almıştı. O günlerde şunları yazmıştı: “Sabah 8’de uyanıyorum ve 9.30’a kadar yatakta uzanıyorum. Saat 10’da çıkıyoruz. O andan itibaren üzerime askerler tarafından ateş ediliyor, gaz atılıyor ve kovalanıyorum, birkaç metre yakınıma ses bombaları atılıyor ve düşen parçalarla vuruluyorum.”

Hurndall Filistinlilerin evlerini ve altyapı tesislerini kurtarmayı deniyordu ancak sıkça İsrail askerlerinin ateşi altında kalıyordu ve ölüm korkusunu yitirmiş gibi görünüyordu. “Bölgeyi adımlarken onlar (İsrail askerleri) görebildiğim kadarıyla Bradley savaş araçlarından 1-2 saniyelik atışlarla aralıksız ateş ediyorlardı. Tuhaf olan şu ki, biz yaklaşırken ve silahlar ateşlenirken omurgamın aşağısına doğru yalnızca hafif bir ürperti, hafif bir tedirginlik hissediyordum, bundan daha fazlası değil. Sokağın ortasına doğru yürüdük, turuncu yeleklerimizi giydik ve aramızdan biri hoparlör ile bağırdı: ‘Biz uluslararası gönüllüleriz. Ateş etmeyin!’ Bunu, nereden geldiğine emin olamadığım başka bir yaylım ateşi izledi.”

Tom Hurndall Refah’ta kaldı. Özel, özverili bir insani eylemde hayatını kaybettiğinde sadece 21 yaşındaydı. “Tom, yalnız bir Filistinli çocuğu İsrail ordusu keskin nişancısının menzilinin dışına çıkarırken başından vuruldu” diyen anne Hurndall, Tom’un kitabına bir önsöz yazmamı istedi ve bu yazı onun önsözü, tek başına ayakta duran ve bizim hayal ettiğimizden çok daha fazla cesaret gösteren cesur bir adamdı. Ağaç kucaklayıcılarını unutun. Hurndall iyi ve doğru bir adamdı.

The Independent – 28 Mart 2009

* Robert Fisk: İngiliz gazeteci ve yazar. The Independent gazetesi Ortadoğu muhabiri. Hayatının 30 yılını Ortadoğu’da geçirdi.

 

 

Mavi Marmara Belgeseli (Yaralı Güvercin)







Mavi Marmara'dan sonra Müslüman oldu
 
Mavi Marmara gemisi yolcularından İrlandalı
Caoimhe Butterly,
İsrail'in kanlı baskınında şehit olan Furkan Doğan'ın kabri başında Müslüman oldu.
 
Gazze halkına yardım götürmek için yola çıkan ancak İsrail askerlerinin saldırısına uğrayan Mavi Marmara gemisinde bulunan aktivistlerden İrlandalı Caoimhe Butterly müslüman olmaya karar verdi. Butterly kanlı baskında şehit olan Furkan Doğan'ın kabri başında Müslümanlığı seçmenin heyecan ve mutluluğunu yaşadı. Arkadaşlarıyla birlikte Kayseri'ye giden genç aktivist Müslümanlığı seçtikten sonra Furkan için de dua etti.
CAOİMHE, AYŞE OLDU
Aktivistler arasında adı daha çok Queeva olarak bilinen Butterly, 9 yıldır Filistin ve Lübnan'da Müslümanlar arasında yaşadığını belirterek "Uzun süredir Müslüman olmayı düşünüyordum. Mavi Marmara baskınından sonra kararımı verdim" diye konuştu. Öğle namazı sonrası yazar Hakan Albayrak ve aktivist arkadaşlarıyla şehit Furkan Doğan'ın kabri başına gelen Butterly, şahadet getirdikten sonra Ayşe ismini aldı.
FURKAN'LA GEMİDE TANIŞTI
İnsani Yardım Vakfı'nın Mısır konvoyuna da katlan ve Gazze'ye yardım taşıyan Rachel Corrie gemisinin organizatörlerinden Butterly, Müslüman olmak için neden Furkan Doğan'ın kabrini seçtiğini şöyle açıkladı: "Furkan, iyi bir insandı, iyi bir Müslümandı. Çok gençti. İnsanlık için hayatını kaybetti. Ben de Furkan gibi izzetli, onurlu bir Müslüman olarak hayatımı devam ettirmek istiyorum."

Furkan'dan etkilendi

Mavi Marmara'da şehit olan liseli Furkan'ın Kayseri'deki kabrini bir süre önce ziyaret eden Caoimhe Butterly, örnek hayatından çok etkilendiği Furkan'ın mezarına arkadaşlarıyla birlikte ikinci defa geldi. Bu defa şehadet getirip Müslüman olan Caoimhe oldukça neşeliydi.























Peter VENNER

'Mavi Marmara'da Müslüman oldu
 ]<<TIKLAYIN




Kur'an'ı gemide öğrendim
Mavi Marmara'da Gaziantepli Mehmet Şerif Niziplioğlu ile tanıştığını söyleyen Muhammet Fatih, "Ben yanımda İngilizce Kur'an meali getirmiştim. Onu okuyordum. Ancak Mehmet Şerif bana Kur'an'ı okumayı öğretti. Yaklaşık 2.5 saat sonra okumaya başladım" dedi. "Şu anda evimde Kur'an okuyorum" diyen Muhammet Fatih, "Elimde İngilizce mealli Kur'an-ı Kerim'in yanı sıra Arapça bir Kur'an da var. Siz ararken okuyordum. Çok heyecan verici. Tam olarak öğrendiğimi söyleyemem ama öğrenmeye devam ediyorum" dedi

 
 ORHAN TURHAN / İSTANBUL
Yolumuz Filistin Rotamız Gazze kampanyasına katılan 63 yaşındaki İngiliz Peter Venner Mavi Marmara gemisine binmeden iki gün önce İstanbul'da Müslüman oldu. Yeni yardım filolarının yola çıkması halinde yeniden katılacağını söyleyen Venner, "Bu bir insanlık dramıdır. Vicdanı olan, insan olan bu feryada sessiz kalamaz" dedi. Venner'le ilk defa Mavi Marmara'da tanışan ve ona Kur'an okumayı öğreten El Ezher mezunu Gaziantepli hafız Mehmet Şerif Niziplioğlu ise "Gemide sürekli beraberdik. Muhammet çok zeki bir insan... Sadece 2 saatte Kur'an okumayı öğrendi. Bundan sonra da görüşeceğiz" dedi.


''Yolumuz Filistin Rotamız Gazze'' kampanyasına katılan 63 yaşındaki İngiliz Peter Venner de ''Mavi Marmara'' gemisinde Müslüman oldu. Kelime-i Şehadet getirerek Müslüman olan ve Muhammet Fatih ismini alan Venner, İsrail'in müdahalesinden çekinmediğini ve gemideki herkes gibi tüm olacaklara karşı hazırlıklı olduğunu söyledi.

Daha önce Gazze'ye kara yoluyla yardım götüren konvoya da katıldığını ve gemilerdeki yardım malzemelerini Gazze'ye ulaştıracaklarına inandığını belirten Venner, ''Müslümanlığı kendi rızamla seçtim. 
İngiltere'de Müslüman arkadaşlarım vardı. Onlarla büyüdüm. Beraber ağladık, güldük, eğlendik. Zaman zaman onlarla camiye gidip namazlara katıldığım da oldu. En son gemiye katılmak için İstanbul'a geldiğimde Sultanahmet'e gittim. Kendi kendime 'Müslüman olmalıyım' dedim. Burada da yakından tanıdığım Pakistanlı bir arkadaşıma Müslüman olmak istediğimi söyledim'' şeklinde konuştu.

Anestezi uzmanı Dr. Mevlüt Yurtseven ise ''Vicdanım, ahlakım ve insanlığım gereği buradayım. Geminin kalkması bile başarıya ulaştığımızın göstergesi. Bu gemi Türkiye'den kalktığında artık onların kalpleri korkmaya başladı. İsrail bizi hukuksuz olarak gözaltına alsa bile bu harekat amacına ulaşmıştır. Korku sırası onlarda'' dedi.





 

 
 
  *** SİZİ KUTLUYORUZ *** BUGÜN 2060483 ziyaretçi (4536712 klik) MİSAFİRİMİZ OLDUNUZ ***  
 
haberler haberler


Google Arama
Sitemde Arama
Yaşam ve İnsanlar

İstanbul Servisleri Neden Pahalı ? burakesc
Namaz Kılan Minik ile burakesc
GİMDES Helal Gıda Ramazan Buluşması burakesc
Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
Ücretsiz kaydol