Ölümün dışında hiç bir şey

göründüğü kadar önemli ve acil değil…

Geniş ve rahat olmayı öğrendim… 

*Coşkulu ve neşeli olmadığım zaman,

bunun hiç kimsenin suçu olmadığını ve

gülümsemem gerektiğini öğrendim…

*Cesur olmayı;

değilsem bile öyle davranmayı öğrendim…

Nasıl olsa, aradaki farkı kimse anlamıyor…

*Cazibemle 15 dakika idare edebildiğimi,

ama ondan sonra mutlaka

bilmem gereken bir şeyler olduğunu öğrendim…

*Hiç kimsenin sır saklamadığını öğrendim!…

Çünkü herkes, “birine söylemek ihtiyacı” hissediyor…

*Yanıtını bilmediğim ve emin olmadığım konularda

“Bilmiyorum” demenin daha faydalı olduğunu öğrendim…

*Ağzımı kapalı tuttuğumda,

fazla hata yapmadığımı öğrendim!…

*Başarıya çıkan bir “asansör” olmadığını,

Tırmanmak gerektiğini öğrendim…

*İnsanların bana sadece,

-benim izin verdiğim şekilde davranabildiklerini öğrendim…

*Kıskançlığın,

mutluluğun düşmanı olduğunu ve

“mutlu olmak için başkalarına güvenme”nin

sonsuza kadar hayal kırıklığı getirdiğini öğrendim…

*İnsanların kendinden daha az başarılı insanlarla,

başarısını;

mutsuz insanlarla da

mutluluğunu konuşmaması gerektiğini öğrendim…

*Başkaları için olumsuz düşünüp acımasız ve kırıcı olanların,

aslında güçsüz kimseler olduğunu ve

sevgiyi sadece

güçlü insanLarın bildiğini öğrendim…

*İnsanlara artık kızmıyorum…

Çünkü, hayatlarında hataları,

sorunları, mutsuzlukları olan insanların,

karşılarındakileri

kendi yerlerinde görmeye çalıştıklarını öğrendim…

*”Ben bu hatayı nasıl yaptım?”

demek yerine,

en mükemmel düşünenlerin bile hata yapabileceğini;

önemli olanın,

ders alıp yinelememek olduğunu

ve yeni hatalardan daha az zararlı çıkmayı öğrendim…

*Hayattaki en önemli çözümün,

neyin “önemli” olduğuna karar verip

gerisini çöpe atmak olduğunu öğrendim…

*BENİ ELEŞTİREN, BANA BİR ŞEYLER SÖYLEME YETİSİNİ KENDİNDE BULANLARA , “CEVAP VERMEME”Yİ ÖĞRENDİM.. ÇÜNKÜ BU TARTIŞMA, HİÇ BİR ZAMAN BİTMEYECEKTİR…

Sadece “ders almak”

için arkama bakmayı,

sadece “yüksek sesle düşünebilmek”

için sorunumu bir başkasına anlatmayı öğrendim…

“Çözüm” için değil…

*”İmkânsız” diye bir şey olmadığını,

çok istediğimde imkansızı eldeedebildiğimi,

asıl savaşı kazanabilmek için

“küçük çarpışmaları, kaybetmeyi” göze almayı öğrendim…

*Zamanı ve sözleri,

dikkatsizce kullanmamayı öğrendim…

Çünkü geri alamıyorum…

*Ne kadar çaba harcarsam harcayayım,

bazılarının

mutsuzluk için her zaman bir “neden” bulabildiğini öğrendim…
ARTIK ÇABALAMIYORUM!

*Önemli olan şeyin,

başkalarının benim hakkımda ne düşündükleri değil;

benim

kendim hakkındaki düşüncelerim olduğunu öğrendim…

Kendimi yargılıyorum…

*”Affetmek ve Unutmak”…

Eğer güçlüysen

başarabildiğini

ve kin tutmanın beni rahatsız ettiğini öğrendim…

*Nerede ve ne şartlarda olursa olsun,

yaşadığım yeri güzelleştirmeyi öğrendim…

*Sürekli

“BEN DÜRÜSTÜM,

BEN DOĞRUYU SÖYLÜYORUM,

SEN FARKLISIN”

diyenlerden kuşkulanmayı öğrendim!…

*Durum ne kadar vahim olursa olsun,

soğukkanlılığımı yitirmemeyi,

gülümsemeyi;

her şeyi negatif ve kötü düşünen,

mutsuz olan insanlardan ayrı kalmayı öğrendim…

*Beni kızdıran birine cevap vermeden önce,

10 saniye düşünmeyi,

nefesalmayı ve

kendime sakinleşmek için zaman tanımayı öğrendim…

*Bugünkü her üzüntümün ve her acımın,

benim yarınki mutluluğumu hazırladığını öğrendim…

*Yapmak istediklerimden

asla vazgeçmemeyi,

büyük düşlerin gerçeklerden daha güçlü olduğunu ve

“başarmanın en kısa yolu” olduğunu öğrendim…

*”Kaybedecek neyim var?”

demek yerine ,

yaşadığım her şeyde

“kazanacak çok şeyim var!” demeyi öğrendim…

*Hayatı,

gereğinden fazla ciddiye almamayı öğrendim…

*En önemlisi de,

kendime gülmeyi,

kendimle eğlenmeyi,

kendimi sevmeyi

öğrendim!