Meryem'in dünyaya gelme macerasında olağandışı durumlar, sıcaktan bunaldığımız bir eylül günü başladı. Büyük bir heyecanla beklediğimiz ilk bebeğimiz, anne karnında henüz 21 hafta geçirmişti. Eşim şiddetli sancılar hissetmeye başlayınca hemen apar topar hastaneye koştuk. Doktorumuz gerekli tetkiklerden sonra bize "yüksek riskli" bir hamilelik durumu olduğunu söyledi. Bebeğin çok erken doğma ihtimaline karşı eşime yatak istirahatı tavsiye etti. Yaklaşık iki yıl önce bir düşük vak'ası yaşadığımız için oldukça korkmuştuk. Eşimin günde sadece bir saat dolaşmasına (o da ancak elzem aktiviteler için) müsaade edildiği için ev işlerini ben yapacaktım. Yurtdışındaydık. Gurbet, ağırlığını bir defa daha fazlasıyla hissettiriyordu. Ancak, sağ olsunlar, şehrimizdeki Türk okullarında çalışan Türk öğretmenler başta olmak üzere, eşimin arkadaşları haftalık bir çizelge oluşturup bize yemek getirme işini üstlendiler. 

Eşimin yatak istirahatı maalesef fazla sürmedi. Yaklaşık on gün sonra şiddetli sancılar geri geldi. Bunların tıp literatüründe "Braxton-Hicks" ağrıları diye adlandırılan yalancı doğum sancıları olmalarını ümit ederek, tekrar hastaneye gittik. Fakat doktorlarımız duymak istemediğimiz bir haber verdi; doğum yakındı. Normal bir doğumun 40. haftada gerçekleştiğini düşünecek olursak yaklaşık dört ay erken bir doğum söz konusuydu. Ültrasonla yapılan analiz, bebeğin ancak 475 gram olabileceğini gösteriyordu. Anne karnında bu safhadaki bir bebeğin pek çok organı henüz gelişmiyordu. Bilhassa akciğerler genellikle 37. haftada tamamlandığından, bu devreden önce doğan bebeklerin kendiliklerinden nefes alıp vermekte çok zorlandığı bilgisini de verdiler. Bebeğimiz solunum cihazına bağlanacaktı. Doktorlar, gebelik müddeti ve bebeğin yaklaşık ağırlığı göz önüne alındığında yaşama şansının %10 civarında gözüktüğünü söylediler. Ancak bulunduğumuz hastane, Amerika'da erken doğan bebeklerin bakımında en iyi üç hastaneden biri olduğundan, bu oranın % 20'ler civarına çıkabileceğini de ilâve ettiler. Yaşarsa, ileride sağlıklı bir insan olarak hayatını sürdürebilmesi için verdikleri şans ise % 10 civarındaydı.

…

Bu zor günlerden iki yıl önce, doktoram bitmek üzereyken iş başvurularına başlamıştım. Bulunduğumuz şehirde altı yıl kaldığımdan, daha çok başka şehirlerdeki işlere başvuruyordum. Yaklaşık yüz ayrı işyerine gönderdiğim başvurulardan bir netice çıkmamış, bulunduğumuz şehirde başvurmadığım bir yüksek okuldan iş teklifi gelmişti. Tamamen irademiz dışında gelişen bu durumu Allah'ın bir lütfu olarak kabul etmiştik ve burada işe başlamıştım.

Yine bir tevafuk olarak, doğumdan birkaç ay önce, eşimin doğum uzmanını değiştirmiştik. İlk doktorumuz farklı bir hastanede çalışıyordu ve eğer doğum onun gözetiminde olsaydı, bebeğimiz büyük ihtimalle, başka branşlarda oldukça iyi olan ancak prematüre bebek bakımında son sıralarda yer alan bir hastanede tedavi olacaktı. Ancak biz bundan habersiz, açıkça ihtiyarımız dışında yönlendirilerek bu tercihi yapmıştık.

…

Artık hastanedeydik. Doktorlar bebeğin anne karnında geçireceği her dakikanın çok değerli olduğunu, doğumu mümkün mertebe geciktireceklerini söylediler. Bütün teknolojik imkânlara rağmen, bebeklerin anne karnındaki beslenme ve diğer hayatî fonksiyonlarını, hattâ yerleşme ve hareket rahatlıklarını dışarıda aynen ikame edemediklerini belirttiler. Biz de dua ederek beklemeye koyulduk. Bu arada daha önce pek düşünmediğimiz isim konusunda da bir karara varmıştık: Meryem. 

Doktorlardan biri beni bir kenara çekerek Meryem'in yaşama şansını tekrar hatırlattı ve ölmesi durumunda nasıl bir yol izlemeleri gerektiğini sordu. Ben de Müslüman olduğumuzu ve işlemleri buna göre yapacağımızı söyledim.

Hastaneye gelişimizden yaklaşık 48 saat sonra enfeksiyon riskinin arttığını belirtip eşimi doğumhaneye aldılar. ABD'de doğuma beylerin girmeleri teşvik edildiğinden, ben de eşimi yalnız bırakmamak için doğumhanedeydim ve yirmi dakika sonra Meryem dünyaya gelmişti. Daha önce görmesek de 475 gramlık bir bebeğe kendimizi hazırlamıştık. Ancak, yavrumuzun derisi kırmızı-mor arası bir renkte ve damarları seçilebilecek kadar saydam bir hâldeydi. Doktorlar yüzünü düz çevirmeye çalışırken başının çeşitli yerlerinde morluklar oluşmuştu. Bu hâliyle bebekten ziyade, filmlerdeki uzaylılara benziyordu. 

Meryem'i yan odaya aldılar. Burada yaklaşık 10 kişilik bir ekip onu tartıyor, ağzından akciğerlerine nefes borusu uzatıp solunum makinesine bağlamaya çalışıyordu. Evet, 23 haftalık ve 480 gramlık Meryem dünyaya gelmiş; hattâ kendi başına nefes almaya çalışmıştı ki, bu ağırlıkta doğan bir bebek için sürpriz bir gelişmeydi. Ancak doktorlar bize her ân her şeyin olabileceğini, Meryem yaşasa bile, çok ciddi fizikî ve zihnî komplikasyonlarla karşılaşacağını hatırlattılar. 

Ben hemen o akşam kulağına ezan okumak, ismini fısıldamak için, Meryem'in tek başına bulunduğu odaya girdim. Küçücük bedenine kablolarla bağlı rengârenk çizelge ve rakamların yer aldığı monitörlerden ve tıbbî cihazlardan kısa aralıklarla sesler çıkıyordu. İçerisi sanki küçük bir lunapark gibiydi. Meryem bu hengâmede yaklaşık üç ay kalacağı kuvözünde, pek rahat olmadığını, ama başına gelenleri tevekkülle karşıladığını hissettiren bir hâlde yatıyordu. Sıcaklık ve nemin optimum seviyede korunduğu, çeşitli enfeksiyonlara karşı mümkün mertebe kapalı kalması gereken kuvözün kapağını açıp uzaktan da olsa kulaklarına ezan ve kamet okuyup ismini fısıldadım. Onu belki bir daha canlı göremeyeceğimi düşünerek bir müddet seyrettim. O sırada, yaklaşık 6 ay sürecek bir hastane maceramızın başladığını nerden bilebilirdim?!

İlk günler oldukça zorluydu. Bize Meryem'in karşılaşabileceği (bazıları ölümcül) riskleri uzunca bir listeyle bildirdiler: çeşitli enfeksiyonlar, akciğer ve solunum problemleri, beyinde kanama ve hasar, kalb-damar problemleri, bağırsak dokusu ölümü, körlük ve sağırlık, ayrıca, bunlara bağlı beyin felci, yürüyememe, konuşamama, algı ve öğrenme bozukluklarıyla fizikî ve zihnî engeller.

Meryem kendi başına nefes alamadığından solunum makinesine, beslenemediğinden seruma bağlıydı. Solunum verimini anlamak için, diğer testlerle birlikte, göbeğine bağlanan ince hortumdan kan alınıp gaz değerleri ölçülüyordu. Vücudu henüz kan üretemediğinden ve analizler için sürekli kan alındığından kan nakillerine ihtiyaç duyuluyordu. Bağışıklık sistemi gelişmediğinden enfeksiyonlara mâruz kalması için şartlar hazırdı aslında. Nitekim Meryem hastanede kaldığı aylarda bir defa zatüre, birkaç defa bakteri ve mantar enfeksiyonu geçirecekti. Bunlardan ikisi oldukça ciddiydi ve artık onu kaybedeceğimizi zannetmiştik.

Akciğerleri yeterince gelişmediğinden doktorlar kortizon tedavisine başvurmuş; ancak Meryem'in kan şekeri çok yükselince, verilen gıdayı azaltmışlardı. Bu durumda da Meryem'in gelişmesi duraklayacaktı. Tam bir kısır döngü durumuydu. Hâlbuki anne karnında bebeğin her ihtiyacı biri diğerine mâni olmayacak şekilde karşılanıyor, organlar ahenk içinde gelişiyordu. Annenin ve bebeğin farkında bile olmadığı çok karmaşık bir bütünlük sözkonusuydu o daracık mekânda. Bunu sağlamaktan aciz olduklarını, doktorlarımız da kabul ediyorlardı. Buna benzer bir başka örnek "duktus" kanalıyla ilgiliydi.

Duktus kanalı aslında kalbin sağ tarafından akciğerlere gitmesi gereken kanın anne karnındaki bebeklerde doğrudan aorta yönlendirildiği damardır. Bebekler bu safhada akciğerlerini kullanmadıklarından ve oksijen ihtiyaçları göbek kordonu vasıtasıyla anneden sağlandığından, bebeklerde kanın gereksiz yere akciğerlere gitmesi bu damarla engellenir ve dolaşımın verimi artar. Normal süresinde doğan bebeklerde doğumdan az sonra bu damar kendiliğinden (!) kapanır ve temiz kan kirli kana karışmaz. Ancak erken doğan bebeklerde bu damar genelde kendiliğinden kapanmaz, bu da kalb ve akciğerlerde çeşitli komplikasyonlara yol açar. Bunlardan biri, akciğerlerde su birikmesidir. Meryem bu problemi ciddi şekilde yaşadığından doktorlar bu suyu idrar söktürücü ilâç vererek dışarı atmayı düşündüler. Ancak, ilâçların yan tesirleri; böbreklerde hasar, sağırlık ve denge bozuklukları idi. Bunun üzerine doktorlar duktus kanalını hemen kapatmak istediler. Bunun iki yolu vardı: ilâç tedavisi veya ameliyat. Ciddi bir riski olmasa da, ameliyat öncesinde verilen genel anestezi ilâçlarının bu kadar küçük bebeklerde kalb durması ve beyin hasarı da dâhil pek çok probleme yol açabildiğini öğrenmiş, ilâç tedavisinin başarılı olması için çok dua ediyorduk. Fakat bu netice vermedi. Doktorlar bize yine iki alternatif sundular; ikinci defa ilâç tedavisi veya ameliyat. İlâç tedavisinin başarı oranının oldukça düşük olduğunu söylemeyi de ihmâl etmediler. Hattâ ameliyata izin vermemiz için yoğun telkinde bulundular. Biz ilâç tedavisi istediğimizi ve duaya devam edeceğimizi bildirdik. Ertesi gün doktorlarımız bize şaşkınlık içinde duktus damarının büyük nispette kapandığı haberini verdiler.

Evet, yaklaşık 6 aylık bir bakımdan sonra Meryem hastaneden taburcu oldu. Bilhassa ilk üç ayı bilinmeyenlerle geçen bu sürede, Meryem'i birkaç defa kaybetme endişesi, uzun süre kucağımıza alıp sevememe, çeşitli operasyon riskleri, ev-hastane arası mekik dokumalar, Meryem'in canının yanması, zihin ve beden fonksiyonlarındaki belirsizlikler bizim için ağır imtihanlar olmuştu. Bu zaman zarfında, sevindiren gelişmeler karşısında şükür,endişelendiğimiz durumlar karşısında da dua, tevekkül ve sabırdan başka yolların insanı isyana götüreceğini eşimle birbirimize telkin ettik. 

Zor anlarda İnşirah Sûresi'nin "Şüphesiz her zorluğun arkasında bir kolaylık vardır."

mealindeki âyetleri kalbimize düşürüldü. Benzer durumdaki diğer ailelerin durumu da bizi oldukça üzüyordu. Bu insanlar olanlara bir açıklık getiremiyor, bazıları güçlüklere dayanamayıp bebeklerini hastanede terk ediyorlardı.

Meryem bugün üç yaş civarında. Tahminlerin aksine, fazla gecikmeden emeklemeye, yürümeye ve konuşmaya başladı. Hastaneden çıktıktan sonra da gerekli tedavileri gördü. Birkaç küçük problem hâricinde (geceleri öksürme ve yürürken bazen düşme gibi) Meryem, hamdolsun, şu anda oldukça sağlıklı. Hattâ doktorlarımız Meryem'e, hastalık kapmaması için, kapalı ortamlarda kalabalıkla uzun süre birlikte bulunmayı yasakladıkları hâlde, bunu kısa zamanda kaldırdılar. Erken doğan pek çok bebek taburcu olduktan sonra, hastalıklar yüzünden birkaç defa hastaneye yatırılmasına rağmen, Meryem'i rutin kontroller dışında hastaneye götürmemiz gerekmedi (binlerce şükür olsun!). Kontrollerde Meryem'i görüp ne kadar küçük doğduğunu öğrenen doktorlar şaşırıyorlardı. Özellikle Meryem'in nörologu, dualara icabet ile bebeğin yaşadığına inandığımızı belirttiğimizde şunları söyledi: "Size katılıyorum. Çünkü bu kadar erken ve küçük doğan bir bebeğin bu kadar sağlıklı bir durumda olmasını bilim ve tıp ile açıklayamayız." 

Evet, biz de, dualara icabet eden, tahammülümüzün üstünde yük yüklemeyen, her icraatı hikmetli, çok şefkatli Rabb'imize (celle celâluhu) tekrar binlerce hamd ve şükrediyoruz!