*Aşağıdaki yazı uzun gibi görünüyorsa da
birkaç kitap okumaya bedel bir yazıdır

.* Beş yaşında idim.

Rahmetli babaannem pirinç ayıklıyordu.

Bir tane yere düştü..
Babaannem eğildi, aramaya başladı.
Sağa bakıyor, sola bakıyor, bulmaya çalışıyordu .

Çocukluk İşte,
-Aman babaanne dedim.

- Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya, yorulmaya değer mi?

Rahmetli ilk defa sertleşti bana karşı,
öfkeyle doğruldu.

-Sen oturduğun yerden ahkâm kesiyorsun, ' dedi.

- Hiç pirinç üretilirken gördün mü?

İnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar.
Bir pirinç tanesinde
kaç insanin göz nuru,
alın teri,
emeği,
çilesi var
biliyor musun?'

Utancımdan kıpkırmızı olmuştum.

Aradan yıllar geçti.

Hukuk Fakültesinde öğrenciyim.
Alain'in proposlarini okuyorum..

Birden irkildim.
Babaannemi hatırladım.

Alain,
-bir insan yerde bir iğne görüp de eğilip almazsa,
bütün uygarlığa karşı ihanet etmiş olur diyordu.

İlave ediyordu.
-Bir iğnenin üretiminde
binlerce insanin
alın teri,
göz nuru,
el emeği vardır diyordu..





İsveç'in hikayesi: Nasıl başardılar?
- HABERİSVEÇ

On dokuz yıl evveldi.

Stockholm'e gitmiştim.

Bir otele indim.
Geceydi.
Sabahleyin,
traş olmak için lavaboya gittiğimde,
aynanın yanında ilginç bir not gördüm.

“Lütfen traştan sonra jiletinizi çöpe atmayın,
yanda bir kutu var oraya bırakın,
bir tek jiletle dahi olsa,

İsveç çelik sanayisine yardımcı olun'
diyordu.


Doğrusu hayretler içinde kaldım.
Çocukluğumdan beri
çelik eşya denince akla

İsveç çeliği gelir.

Birçok eşya üzerinde

'İsveç çeliğinden yapılmıştır'

diye yazardı.

İşte o ülke,
kullanılmış bir tek ufacık jiletin bile
çöpe gitmesini istemiyor,
ona sahip çıkıyor,

gelen turistlere rica yollu uyarıda bulunuyordu.



İsviçre'de
zaman zaman,
belli periyotlarda
radyolar, televizyonlar bir haberi duyurur.

“Şu tarihte, su saatte,
adamlarımız gelecek.
Siz lütfen hazırlığınızı yapın.

Okumadığınız,
ilgilenmediğiniz,
kullanmadığınız ne kadar
kitap, dergi, gazete varsa,
kâğıt, ambalaj, kutu varsa,
velev ki, bir ilaç prospektüsü dahi olsa,
kapının önüne koyun.

İsviçre'nin kalkınmasına yardımcı olun.

Fazla ağaç ziyanına engel olun







.' Japonlar son derece sade,
basit,
yalın
mütevazı yasayan insanlardır.

Evlerini mobilya ile eşya ile dolduranlar
Japonlara göre

ruhen tekamül edememiş,
hayatın manasını anlayamamış,
zavallı kimselerdir..

Böyleleriyle;
evini mezat salonuna çevirmiş zavallı,
diye eğlenirler.

Bir insanin gösteriş için
eşyanın esiri olması
ne kadar acıdır.

Vaktiyle Japon ekonomisi darboğazdan geçiyor.

İç borçlar,
dış borçlar gırtlağı aşıyor.

Zamanın başbakanı meclisi toplar.
Kürsüye çıkar.
Durumu olanca açıklığı ve tehlikeleri ile anlatır ve;

-Şu andan itibaren der,

-Tanrı şahidim olsun ki,
Japonların iç ve dış borçları
son kuruşuna kadar ödenmeden,

pirinçten başka bir şey yemeyeceğim.

-Şu üstümdeki elbiseden başka
elbise giymeyeceğim.

Dediklerini yapar,
en üstten en alta
bir israftan kaçınma kampanyası açılır.

Japonya bütün borçlarını öder.


Bu durumun
toplumun bütün kesimlerini,
tek istisna olmadan kapsadığını
söylemeye gerek yok.


Geçenlerde Japon imparatorunun sarayını gördüm.
Yarabbim,
ne kadar sade,
ne kadar mütevazı,
ne kadar gösterişten uzak...


*Gerekmediği halde
elektriği yakmakla,
suyu kapamadan bos yere akıtmakta,
gece çamurlu ayakkabılarımızı temizlemeden yatmakla,
yemek yediğimiz kapları yıkamadan bırakmakla

biz de zalimler sınıfına geçmiyor muyuz?

*Hayat çok ince,
akil almaz incelikte ipliklerle örülmüştür.

Her şey o kadar birbirine bağlıdır ki,

İlk okul okuma kitabımızdaki bir sözü hiç unutmadım.

Bir mıh bir nalı kurtarır.
Bir nal bir atı,
bir at bir komutanı,
Bir komutan bir orduyu,
Bir ordu bir ülkeyi kurtarır diyordu..


Maddi durumumuz
ne olursa olsun,
ister zengin olalım
ister fakir,

hepimiz çok dikkatli olmak zorundayız.

Burada
parayı da,
maddiyatı da aşan
büyük bir edep ve incelik vardır.

Saygılar
Hızır.