Akşam evlerine döndüklerinde aynı yalnızlığı ve hüznü yaşıyorlardı. Ta ki spastik engelli Bengü'yle tanışıncaya kadar. Onu gördüklerinde 1 yaşındaydı ama bu kadar seveceklerini hiç düşünmemişlerdi. Zamanla aralarında büyük bir yakınlaşma oldu. Sabah gelirken Bengü'nün en sevdiği pasta ve poğaçaları getirip onunla kahvaltı yapıyorlardı. 5 yıl böyle geçti. Koca ailesi artık, 'Bengü neden yavrumuz olmasın?' diye sormaya başlamıştı. Annesinin doğar doğmaz hastane odasında terk edilen bu minik kız için Sosyal Hizmetler Kurumu'na başvurdular. Gelen cevap 16 yıllık özlemi bitirmişti. Küçük Bengü'yü evlat edinmelerine izin çıkmıştı.

Bayram ve Kudret Koca çifti, 16 yıl önce hayatlarını birleştirdi. Birbirlerini çok seven çiftin zamanla yaşadıkları tek üzüntü bir çocuk sahibi olamamak oldu. Bu sebeple ikisi de Sosyal Hizmetler'e bağlı bir yuvaya başvurarak iş talebinde bulundu. Önce Bayram Koca tesisatçı olarak işe başladı, ardından da Kudret Koca bakıcı anne oldu. İşe başladıkları günlerde 1 yaşında olan Bengü ile karı-kocanın arasında derin bir sevgi oluştu. Koca çifti, yuvadaki bütün çocukları sevgi ve şevkatle kucaklıyorlardı; fakat nedense engelli Bengü, onlar için bir başkaydı. Annesinin doğar doğmaz hastane odasında terk ettiği bu minik kız için 'Neden yavrumuz olmasın' diyen Koca ailesi Sosyal Hizmetler'e başvurdu. Çalıştıkları kurumun müdürü Feyza Aydın'dan da destek alan ailenin işlemleri hemen başlatıldı. Başvuru onaylanıncaya kadar Bengü'ye de bir şey söylemediler. Ramazan ayının sonunda Koca çifti, iki bayramı birden yaşadı. Bengü'yü eve getirmeye hazırlanan karı-koca, onun için en sevdiği lila renkli oda takımı alırken odasını oyuncak ve giysilerle süsledi. Bengü'ye mutlu haberi verirken dünyalar onların oldu. Bayramda gittikleri Malatya'da bütün aile onları birlikte karşıladı. Herkes Bengü'ye kucak açıp bağrına bastı. Küçük Bengü, Koca çiftinin evinde geçirdiği ilk gecelerde sabahlara kadar uyumadı. "Kızım neden uyumuyorsun?" sorularına Bengü'nün verdiği cevap oldukça manidardı: "Ya beni uyuyunca geri götürürseniz..."

Kudret Koca, Bengü'yü evlat edindiklerinden bugüne hayatlarının çok daha güzelleştiğini söylüyor. Koca, "3 aydır güneş bir başka doğuyor, sanki herkes bana gülüyor, kızımı çok seviyorum." diyor. Baba Bayram Koca'nın ise kızından bahsederken gözleri doluyor. 4 yıldır tanıdığı ve yuvadayken kendisine 'Bayram usta' diye hitap eden Bengü artık onun kızı. Bayram Koca, "Eve gittiğimiz ilk gün içeriye girer girmez 'baba' diyerek boynuma sarıldı. O andaki mutluluğumu asla unutamam. Bu küçük kız bizim hayatımızı, evimizi, dünyamızı şenlendirdi." şeklinde konuşuyor.

K.M., yıllardır Sosyal Hizmetler'e bağlı Zeytinburnu Zihinsel Engelliler Rehabilitasyon Merkezi'nde yaşıyor. Ailesi, ona bakamayacağını söyleyerek buraya terk etmiş. İstanbul'da yaşamalarına rağmen onu görmeye hiç gitmemişler. K.M.'nin "Ne olur babam beni görmeye gelsin" yakarışlarına dayanamayan eğitmenler, babayı aramış, ama getirmeyi başaramamış. K.M., kurumda kalan 51 çocuktan sadece biri. Diğerlerinin durumu da farklı değil. Merkeze bıraktıkları çocuklarını düzenli ziyaret eden ailelerin sayısı 5'i geçmiyor. Kurumda çocukların bütün ihtiyaçları karşılanıyor. Merkezin binası eski; fakat tertemiz. Çalışanlar çocukları kucaklarından indirmiyor. Eğitmenlerin karşılaştıkları talep ise aynı. "Beni anneme götür." ısrarları karşısında dayanamayan uzmanlar, çocuklarla birlikte aileleri evlerinde ziya- ret ettiklerini anlatıyor.