ANASAYFA   HAYATI   ESERLERİ  SOHBETLERİ   MAKALELERİ  MÜLAKATLARI 



1942 yılında İstanbul Erenköy'de doğdu. Babası Musa Topbaş, annesi de H. Fahri Kiğılı'nın kerîmesi Fatma Feride Hanım'dır.

İlk eğitimini Erenköy Zihni Paşa ilkokulunda tamamladı. İlkokul yıllarında özel Kur'an eğitimi aldı. 1953 yılında İstanbul İmam -Hatip Okulu'na girdi. O yıllarda bu okul, Osmanlı'nın ulu çınarlarının bakiyyeleri sayılan M. Celaleddin Ökten, Mahir İz gibi üstadların, Nureddin Topçu gibi Batı'da eğitim almış mütefekkirlerin hocalık yaptığı önemli bir kurumdu. Amcası ve akranı Abidin Topbaş ile bu okulu 1960 yılında tamamladı. İmam-Hatipli yıllarda M. Zekai Konrapa, Yaman Dede (Abdülkadir Keçeoğlu), Ahmet Davutoğlu, Mahmud Bayram, Ali Rızâ Sağman hocalardan da ders aldı.
İmam-Hatip yıllarında Üstâd Necip Fazıl'ı tanıdı. O'nun yakın çevresinde bulundu, sohbetlerinin müdavimi, Büyük Doğu dergisinin takipçisi, eserlerinin okuyucusu ve de fikirlerinin maddî ve manevî destekçisi oldu.
İmam-Hatip Lisesini tamamladıktan sonra bir süre ticaret ve sanayicilik ile meşgul oldu. 1962 yılında askerliğini Siirt-Tillo'da yedek subay öğretmen olarak yaptı. Görevi sırasında gönlüne öğretmenlik sevdası düştü ve insanları eğitmekten ve gençlerle meşgul olmaktan haz alır oldu.
Askerlik dönüşü tekrar kendini sanayi ve ticaretin içinde buldu. Ancak o ilim ve hayır hizmetlerinden hiç kopmadı. İlim Yayma Cemiyetinde faal olarak çalıştı. Kendi işyeri bir hayır kurumu ve vakıf gibi, talebelere burs, fukaraya yardım merkeziydi. Ailenin hayır hizmetleri âdeta onun uhdesindeydi. İşyerinden yürüttüğü bu hizmetleri Hüdâyi Vakfının kuruluşundan sonra vakfa taşıdı. Kuruluşuna öncülük ettiği vakfın hizmet ufkunu açtı. Türkî Cumhuriyetler başta olmak üzere bütün akraba ulus ve topluluklardan gelen gençlere de maddi ve manevi destekte bulunarak yetişmelerinde yardımcı oldu.
Tarih, edebiyat, dînî ilimler ve şiire ilgisi sebebiyle 1990'lı yıllardan itibaren yazı hayatına başladı. Yayınlanan eserlerinden bazıları şunlardır:
1- Bir Testi Su, İstanbul 1996
2- Rahmet Esintileri, İstanbul 1997
3- Nebiler Silsilesi I- IV, İstanbul 1997-1998
4- Tarihten Günümüze İbret Işıklar, İstanbul 1998
5- Abide Şahsiyetleri ve Müessesleriyle Osmanlı, İstanbul 1999
6- İslam İman İbadet, İstanbul 2000
7- Muhabbetteki Sır, İstanbul 2001
8- İmandan İhsana Tasavvuf, İstanbul 2002
9- Vakıf-İnfak-Hizmet, İstanbul 2002
10- Son Nefes, İstanbul 2003
Kitapları birçok dile çevrilen Osman Nuri Topbaş, bu dillerin konuşulduğu ülkelerden gelen seminer, konferans ve panel tekliflerini kabul ederek, fikirlerini paylaşmakta ve bunu insanlığa hizmet anlayışı içersinde sürdürmektedir.
Osman Nuri Topbaş evli ve dört çocuk babasıdır.

MUHTEREM HOCAMIZIN  TARAFIMIZA VERDİĞİ HEDİYELERİ

Osman Nuri Topbaş Hocaefendi ile

“Müslümanın Para ile İmtihanı” Üzerine...

***Parayı Kullanabilmek Kalbin Sanatıdır***

-SİTENİN  NACİZANE ÖNERİSİDİR.-

-*KONUYU TAM -NET ANLAYABİLMEK İÇİN;
YAZININ TAMAMININ OKUNMASI ÖNERİLİR*
 

Son zamanlarda müslümanın para ile münâsebeti üzerine çok şey yazılıp söylenmeye başlandı. Siyasî iktidarla bağlantılı zenginleşme, kapitalistleşme, lükse yöneliş, tüketim ahlâkının değişmesi, kazançta ve harcamada ölçülerden kopuş, fâizli işlemlere dalış, kredi kullanımı, işçi istihdâmında taşeron sistemleri vs... 

Dışarıdan gelen tenkitler;

“fırsatını bulunca ölçüler kayboluyor, her şey mübahlaşıyor, para herkesi çözer” şeklinde yapılıyor.

İçeriden de tenkitler var,

kimisi “nereye gidiyoruz” gibisinden, kimisi antikapitalist çıkışlar hâlinde, kimisi “Müslüman sol” diye tanımlanan tepkiler hâlinde...

Ebû Zer t’ın çizgisinden yola çıkan bir tavır olarak…
“Müslümanın Para ile İmtihanı” ifadesiyle özetlediğimiz konumuz çerçevesinde gündeme gelen bütün bu meseleleri, bir sohbet çerçevesinde muhterem Osman Nuri Topbaş Hocaefendi’ye sorduk.

İlgiyle okuyacağınızı ümid ettiğimiz bu sohbeti iki sayıda sizlerle paylaşacağız. En iyi şekilde istifade edilmesi temennisi ile…

ALTINOLUK: Siz, insanların, üstelik dindar insanların birçok probleminin yansıdığı bir insan olarak mevcut duruma baktığınızda müslümanların para ile ilişkisi çerçevesinde problem olarak nelerin altını çizmek istersiniz? 

Osman Nûri Topbaş: İnsan şahsiyetine tesir eden en mühim iki müessir vardır:

Birincisi kazancı,

ikincisi de beraberinde bulunduğu insandır.

Paranın nereden ve nasıl kazanıldığı çok mühim.

Zira insanın gönül âlemi buna göre şekillenir.

Harcamalar da bu şekillenişe göre gerçekleşir.
Bu bakımdan, kazancımızın helâl yoldan olmasına son derece dikkat etmemiz zarurîdir.

Çünkü ağızdan geçen her lokma, eğer helâl lokma ise kişiye rûhaniyet ve mânevî zindelik verir.
Eğer haram veya şüpheli bir lokma ise gaflet ve hantallık verir;

duyuşları kısırlaştırır;
kalbe bir perde olur.

Bu iki müessir,

yani kazancın ve beraberinde bulunduğun insanın keyfiyeti çok mühimdir.

Süfyân-ı Sevrî (r.aleyh):

“Kişinin dindarlığı,
ekmeğinin helâlliği nisbetindedir.” buyurmuştur. 

Maalesef günümüzde kapitalist zihniyet,

mânevî değerleri o kadar tahrip etti ki,

***bâzı dindar firmalarda bile***

***İslâm ahlâk ve şiarlarına uymayan işler tabiî hâle geldi.***

*Hacca giden ve namaz kılan birçok kimse;*

**«Ben daha çok hayır yapmak için daha çok kazanmalıyım!»**

diyerek,

***kabul edilemez nice yanlışlara,

gözü kapalı adım atabiliyor.***

Yani helâl ile haram iç içe yaşanıyor. 

“BU İŞLER BÖYLE YÜRÜR” MANTIĞI

Meselâ gayr-i ahlâkî reklâmlar, i

ş hayatında câzibeleriyle müşteri çekecek sekreterler

, en göze çarpan hususlardan bâzıları.

***Dünya kazancı,
âhiret kârının önüne geçmiş olduğundan ***

nefis; “Bu işler böyle yürür!”

diye mazeret üreterek
işin haram tarafını göz ardı ettiriyor.

***Hâlbuki hiçbir yanlış adımın,
doğru bir mazeret ve niyeti olamaz. ***

Hele

*********************************************
***“Ben ileride hayır yapmak için kazanıyorum.”***
*********************************************
diyerek
haram-helâl ölçülerini çiğnemek,

 

**********************************************

***en hayırsız bir yöneliş ve nefsin aldatmacasıdır.***


Büyük sermâyelerin,
sistemleri ve hattâ insanları şekillendirmesine dayanan kapitalist zihniyetin,

hiçbir mânevî tarafı yoktur. Bilâkis nefsâniyeti palazlandırdığı için, mâneviyâtı zaafa uğratan bir sistemdir

*. Zira bu sistem, daha çok kazanmak uğruna;

“Bırakınız yapsın, bırakınız geçsin!” der;

altta ezilenlerin durumu, üsttekilere en ufak tesir etmez.

Bu zihniyet; sermayesini daha da büyütebilmek adına,

***aklı ve gönlü çelen modalarla,

kampanyalarla,

muhtelif propagandalarla

*********************************

***israf ekonomisinin reklâmını yapar.

***Zira enerjisini, aşırı tüketimden alır.***

******************************************

Bu sebeple

evvelâ israf ekonomisine yönelik ticaretten
kendimizi muhafaza etmeliyiz.

Çünkü israf,
konfor ve
lüksün artması,

toplumu perişan etmektedir.

Bu yönde dengesiz harcamaları artıran

kredi kartları da

iktisâdî tuzaklardır,

sömürmedir.

İhtiyaçlar buna mâzeret olamaz.


Bu öyle bir harcatma tuzağı ki,

***sırf birileri kazansın diye***

fakirleri bile acımasızca bu tuzağın içine
güle oynaya düşürmektedir.

Yapılan yaldızlı ve yanıltıcı reklâmlar yüzünden

nice zavallı insan, gayr-i meşrû yollara tevessül etmek durumunda kalmaktadır.


Global kültür istilâsı,

internetin menfi ortamları,

televizyonun
nefsâniyete prim veren filmleri de

ruhlara zehir serperek mânevî hassâsiyetleri dumura uğratmakta,

kapitalist düzenin israf değirmenine su taşımaktadır.

İNSANLIK ENKAZI

Kapitalizmin neticesi,

bir insanlık enkâzıdır.

***Zira insana gözyaşını unutturur;***

merhametini yitirmiş bir vicdan ortaya çıkartır.

Rûha şifâ verecek eczâhânelerin de kapısına kilit vurur.

İslâm ise hayatın her sahasında olduğu gibi iktisat sahasında da bir nizam vaz etmiştir.

Helâl ve haram hudutları koymuştur.

Merhamet ve şefkati emredip
mü’mini mü’mine zimmetli olarak telâkkî ettirmiştir.

Kazancı; hak, adâlet ve merhametle mezcettirmiştir.

İslâm’da mülk,
Allâh’ındır.
Onu elde etmek için insanı sömürmek aslâ yoktur.

İslâm iktisâdı,
insanın problemini çözmekle başlar.

****************************************************************

 

*Paylaşmak

ve başkalarına, bilhassa ihtiyaç sahiplerine faydalı olmak; şarttır,

farzdır.

***********************************************

Âyet-i kerîmede: 

“Sâilin (muhtâcın) ve mahrumun

*******************************************

***(iffeti dolayısıyla isteyemeyenin),***

******************************************

onların (zenginlerin) mallarında muayyen bir hakkı vardır.”

(ez-Zâriyât, 19) buyrulur.


Bu düstur,

hem parayı kullanma eğitimidir,

hem de gönülleri kaynaştırma vesîlesidir.

KAPİTALİZMİN,
Onun gözünde

insan,

ekonomi çarkını döndüren

dişliden

 ibarettir.


Bu yüzden insanı sömürür.

Gayesine ulaşmak için her yolu meşrû sayar.

İSLÂM’IN ÜÇ PRENSİBİ

İslâm ise kapitalizmin zıddına,

bir vicdan muhâsebesi yaptırır.

***“Nereden ve nasıl kazandın;

*** nereye ve ne şekilde sarf ettin?”

suâlini sorar.

Zira İslâm’da mülk Allâh’ındır,

kul ancak bir tasarruf memurudur.

Parayı kullanabilmek, bir sanattır.
Kalbin şâheseridir.

Bunun için de;

******************************************************************

1) Kazanç helâl olacak.

2) İsraf edilmeyecek.

3) Pintilik-cimrilik yapılmayacak.

******************************************************************

İsraf;
güç gösterisinde bulunarak

aşağılık duygusunu örtbas etmeye çalışmaktır.

Pintilik ise
korkaklık   neticesinde
kendine biriktirmektir.

Hakk’a tevekkül noksanlığının ve korkaklığın getirdiği bir zaaftır.

88888888888888888888888888888888888888888888888

Parayı, sığınak, barınak ve dayanak hâline getirmektir.

88888888888888888888888888888888888888888888888

İsraf da
pintilik de

mülkün gerçek sahibi olan

Cenâb-ı Hakk’a isyan niteliğindedir.

Mü’min,

israf ve pintiliğin zıddına,

kalbindeki îmânın seviyesi nisbetinde

bol bol infâk edecek.

Yani imkânı olan müslüman,

çok kazanmaya ve
çok infâk etmeye gayret gösterecek.

Zira Kur’ân-ı Kerîm’de

200 küsur yerde

“infak”

vazifemiz hatırlatılıyor.

Hadîs-i şerîfte de:
“Veren el, alan elden hayırlıdır.

” 1 buyrularak infak edebilecek bir mü’min olmak, teşvik ediliyor.

Takvâ sahibi bir mü’min, her yeni güne başlarken vicdânı ona sorar;

“Bugün Cenâb-ı Hak sana ömür takviminden yeni bir yaprak açtı.

Bugünkü mesâinde ne kadar kendine,
ne kadar kendinin dışındakilere?

***Allah, nîmetlerini sana verdi,
***fakat falana vermedi.
***Demek ki onu sana zimmetli kıldı…” 

Zira âyet-i kerîmede Cenâb-ı Hak:

“Allah sana ihsân ettiği gibi,
sen de (insanlara) ihsanda bulun!”
(el-Kasas, 77) buyuruyor.

Bu sebeple kâmil bir mü’min,

diğergâm bir gönülle mahlûkâta yönelerek
onların ihtiyaç ve noksanlıklarını
şefkat ve merhametle telâfî etmekten
kendini mes’ûl görür.


Velhâsıl, bir mü’minin gönül ufku öyle olmalı ki:

• Gâyesi;

Hakk’ın râzı olacağı, takvâ sahibi bir kul olabilmek,

• Vâsıtası;

yeryüzünde Allâh’ın şâhidi olabilecek şekilde
İslâm karakter ve şahsiyetine bürünebilmek,

• Neticesi de,

elinden ve dilinden ümmet-i Muhammed’in,
hattâ bütün mahlûkâtın istifâde ettiği,
şefkat ve merhamet dergâhı
bir kalp âlemine
ulaşmaktan ibâret olmalı…

KAPİTALİZM’LE İSLÂM KARŞILAŞIRSA
 

ALTINOLUK: Şöyle bir görüş de var: Batı’da, hristiyan ülkelerde, kapitalizm ile dînin karşılaştığı bütün ortamlarda din alandan çekildi, yerini kapitalizme bıraktı. Türkiye ise yeni kapitalistleşen bir ülke. Kapitalizmin etkisi arttıkça bizde de olacak olan budur, müslümanların yaşadığı kişilik kaybı böyle bir durumdan kaynaklanıyor, deniyor. Siz nasıl değerlendirirsiniz, bu kaçınılmaz bir sonuç mudur? Kapitalizm müslümanların belini bükecek mi? Yani İslâm, insanların hayatında fiilen, sadece inanç ve ibadet alanına inhisâr eden, biraz ahlâk hassâsiyeti getiren, ama sosyal-ekonomik hayatta etkisi çok sınırlanmış bir hâle gelme riski ile karşı karşıya mı?

Osman Nûri Topbaş: 

Kapitalizmin doğup yayıldığı toplumların ekseriyeti hristiyan toplumlardır.

Hristiyanlık;

“Rabbin Îsâ olduğunu bil,
o sana yeter.” der.

“Sezar’ın hakkı Sezar’adır.” der.

İktisâdî ve ictimâî hayatı
tanzim etmek gibi bir derdi yoktur.

Yani telkin ettiği şeylerin
toplum hayatında bağlayıcı bir tarafı yok.

Merhametli olacaksın diyor, o kadar.

Merhametli olmak da
herkesin anlayışına göre değişiyor.

Meselâ zâlim bir patron da;
“Ben merhametliyim.” diyebiliyor.

Bu bakımdan kapitalizmin,
önünde mânevî değerler nâmına hiçbir engel bulunmadığı böyle toplumlarda
hızla yayılması gayet tabiîdir.

Fakat İslâm, iktisâdî ve ictimâî hayata dâir,

mü’minlerin önüne pek çok kâide koyar.

***Mü’minler bunlara riâyet ettiği takdirde,

ruhsuz ve acımasız bir iktisâdî hayatın

***toplumu kuşatması mümkün değildir.

Lâkin

“Tabiat boşluk kabul etmez.

” kâidesi gereğince,

mü’minler

ictimâî ve iktisâdî hayattaki vazifelerini
yerine getirmedikleri takdirde,

bu alanları başka sistemlerin doldurması kaçınılmazdır.


Demek ki bu hususta da

****asıl mes’ûliyet,

****müslümanlara düşüyor.


Çünkü İslâm,

Hakk’ın rızâsına uygun yaşamanın ölçülerini bildirir; onu yaşamaksa müslümanın vazifesidir.
İslâmî hassâsiyetler yaşanırsa kapitalizmin iktisâdî hayatımızı işgâl etmesi mümkün değildir,

fakat İslâmî ölçülerden ne kadar fire

verilirse,

o nisbette kapitalizm davet edilmiş olur.

LÂLE DEVRİNDE BİLE
 

ALTINOLUK: Şöyle bir durum var. İslâm’ın hâkim değer olarak bulunduğu toplumlarda bile, diyelim Osmanlı’da Lâle Devri’nde, müslüman para ile buluştuğunda ayaklar kaymaya başlıyor. Önceki devreler için de bunlar söylenebilir. Bir de şimdiki zamanda İslâm, toplumda var olmakla birlikte hâkim sistem, hâkim değer değil. Hâkim değer, hem global hem de ülke plânında kapitalizm. Deniyor ki, nasıl direneceğiz? O dönemde bile para ile imtihanda ayaklar kayabildiğine göre böyle bir zamanda, kurulu o yapı toplumu değiştirir. Şu kadar zamandır yöneticilerimiz de belli duyarlılıkta olmasına rağmen toplum değişiyor, dönüşüyor. Ne kadar bir süre dayanılabilir diye bir soru soruluyor. İnsan bu kapitalist yapı içinde kendini nasıl korur? Bir mazereti var mıdır, belki önce oradan başlamak gerekir. 

Osman Nûri Topbaş

: Kur’ân-ı Kerîm’de;

“Sonra ona (nefse) fücûrunu (günah ve kötülüğü) ve takvâsını (günahlardan sakınmayı) ilhâm etti.”

(eş-Şems, buyruluyor.
Öncelikle, Allah’tan uzaklaştıracak her şeyden gönlümüzü uzaklaştırmak gerekiyor.

Yani insan, nefsânî arzuların putperesti olmayacak. Sonra da Allah’a yaklaştıracak her şeye gönlümüzü yaklaştırmamız,
böylece
Cenâb-ı Hak’la dostluğu temin etmemiz gerekiyor. Bunun için de bir tezkiye / mânevî arınma gerekiyor:

Yani “takvâ hayatı”…

Takvâ;

nefsânî arzuları bertaraf etme,

rûhânî istidatları inkişâf ettirme,

dâimâ ilâhî kameralar altında olduğumuzu
şuur ve idrak hâline getirebilmek.

İşte mü’minin korunabilmesi,

bu takvâ zırhına bürünmeye bağlı. 

*Parayı kullanabilmek çok zor bir iştir. *

Para ile imtihan kolay değildir.

Cenâb-ı Allah
Fecr Sûresi’nde buyuruyor ki;

“İnsan var ya,

Rabbi kendisini imtihan edip de

ikramda bulunduğunda

ve bol nîmet verdiğinde

(sevinir,bunun bir
imtihan olduğunu düşünmeden)

«Rabbim bana ikram etti.» der.”

(el-Fecr, 15)

Bunun devamındaki âyette de;

“Onu imtihan edip rızkını daralttığında ise

(insan üzülür)

«Rabbim beni önemsemedi

(bana ehemmiyet vermedi)»

der.” (el-Fecr, 16) buyruluyor.

Fakat kâmil bir mü’min,

Cenâb-ı Hakk’ın
kendisi hakkında takdir ettiğine râzı olacak.

Çünkü kazanç, bir baht işidir.
Bir adam görürsünüz;
adamın hiçbir ticarî tecrübesi yoktur,
ama bir arsası vardır,
bir anda değerlenmiştir de zengin olmuştur.
Ben kazandım demeye, övünüp gururlanmaya başlar. Diğer bir kimseyi de görürsünüz;
firâsetlidir, ekonomik kaideleri diğerinden çok daha iyi bilir, ama bir türlü işlerini düzeltemez.
Velhâsıl paranın bir baht işi olduğunu kabullenmek gerekir.

KURULU DÜZENE KARŞI

TAKVÂ ZIRHI
 

ALTINOLUK: Deniliyor ki, kurulu düzen, statüko, sistem güçlüdür, insanı aşar. Eğer böyle ise, insan, kurulu düzenin kuşatıcı tesiri karşısında kendi değerlerini nasıl korur?

Osman Nûri Topbaş

: Takvâ ile korur.

Gönüldeki Allah muhabbeti ve korkusu,
mü’minin en büyük zırhıdır.
Çünkü hayatın hangi alanında olursa olsun,
haramlara,
hattâ şüphelilere karşı
kendini korumanın yegâne miyârı “takvâ”dır.

Mü’min,
dünya devre-mülkünün
fânî oyuncakları için
ebedî saâdetini mahvedecek kadar ahmak insan olamaz.

Üç günlük dünya zevkleri uğruna
ilâhî ölçülerden tâviz vermektense,
yeri geldiğinde
maddî bakımdan geri adım atmayı göze alır.

Ziyâ Paşa’nın tâbiriyle:
“
İnsana sadâkat yaraşır görse de ikrah,
Yardımcısıdır doğruların Hazret-i Allah!”

Yani mü’min,
mânevî değerlerini korumak ve
ilâhî ölçülerden tâviz vermemek için, gün gelir
maddî olarak geri adım atmak zorunda kalabilir.
Bir miktar para kaybetmek zorunda kalsa bile,
bunun hakîkatte kendisine büyük mükâfatlar kazandıracağının şuur ve idrâki içinde,
hâlinden memnun ve huzurlu olur.

Unutmayalım ki Cenâb-ı Hakk’ın bize;
“Maddî yönden daha çok zengin olun!”
diye bir emri yoktur.
Sadece; “Helâlinden kazanın,
helâl ölçüleri içerisinde yaşayın ve infâk edin!”
diye emri vardır.
O hâlde ne olursa olsun
hayatımızı ve ticaretimizi helâller üzerine bina etmeliyiz.

Hakkımızdaki
ilâhî taksimin/kaderin sınırlarını zorlamamalıyız.
Yani Cenâb-ı Hakk’ın nasip ettiği ölçüde
helâlinden kazanıp infak etmeye gayret göstermeliyiz. Maddî refah uğruna
gönül huzurumuza zehir serpmemeliyiz.
Asıl ve sonsuz zenginliğin,
kalbî hayatta olduğunu unutmamalıyız…

KAPİTALİZME KARŞI İSLÂMÎ DURUŞ
 

ALTINOLUK: Kapitalizm global bir akım. Kapitalizm sosyalizme meydan okumuş, bir süre sonra sosyalizm, götüremiyorum bu işi deyip Sovyetler, Çin devreden çıkmış. Bunu da kapitalizm zafer olarak ilan ediyor. Şöyle şeyler konuşuluyor; Kapitalizme meydan okuyacak tek sistem İslâm’dır. İslâm’ın bir dünya görüşü, bir hayat sistemi var. Beklenen de o aslında. Kapitalizme de başkaldırılar oluyor. Mesela insanlar Wall Street’i işgal etmeye, ele geçirmeye çalışıyorlar. Avrupa’da tepkiler var. Mesela Türkiye’de de en son 1 Mayıs oldu. Antikapitalist Müslüman bir grup, sol ile beraber hareket eder noktaya geldi. Acaba İslâm adına kapitalizmin bu vahşetine karşı çıkacak bir sistemli itiraz, sistemli bir yeni iddia ortaya konamaz mı? Mesela Ebû Zer çizgisi bu noktada idealize edilebilir mi?

Osman Nûri Topbaş:

Öncelikle şuna dikkat edelim ki

bâtıl ile İslâm mezcedilemez.

Bu mümkün değil.

Çünkü komünizmde mülk toplumundur.

Kapitalizmde mülk fertlerindir.

Esasen ikisinin de dâvâsı aynı hususta.

Komünizm, mülk toplumundur diyor.

Kapitalizm ise mülk fertlerindir diyor.

Yani mülkün kime âit olduğu hususunda kavga var.

İslâm ise

“Mülk ne fertlerindir ne toplumundur,

mülk Allâh’ındır” diyor.

Onun için İslâm,

diğer sistemlerle mezcedilemez.

İslâm’ın güzelliği ve ihtişâmı da burada.

Bir proteze muhtaç değil.

Mezcetme gayreti ancak bir gaflettir.


Mevlânâ Hazretleri’nin

bu gafleti anlatan güzel bir misali var.

Allah, balık için her türlü rızkı denizde tanzim etmiştir.

Fakat o,

dışarıdan atılan oltadaki yeme sevdâlanır.

Koca bir balık,

kancayı görmez de,
onun ucundaki
yarım bir solucana râm olur.

O solucanı alayım derken, hayatını mahveder.

İslâm’ın bir başka sistemle mezcedilmesi,

İslâm için bir zaaf olur.

Oysa İslâm en büyük sistemdir.

Menşei Cenâb-ı Allah’tır.

Hiçbir beşerî sistem ile mezcolunamaz.

Mezcolunduğu zaman birtakım yanlışlıklar ortaya çıkar.

***Ya kapitalizme kayar,
***ya komünizme yaklaşır.
O ihtişamını kaybeder.
Mü’minler de şahsiyetini,
***karakterini, kimliğini kaybeder. 


Fatih İstanbul’u fethettikten
sonra şehrin yeniden îmâr edilme zarureti doğmuştu.

Leonardo da Vinci
2. Bayezid’e mektup yazdı.

“İstanbul’un
câmilerinin,
çeşmelerinin,
yollarının
projelerini ben çizebilirim.” dedi.

Bu teklife sarayda sevinenler oldu.

“Dünya çapında meşhur bir mimar gelecek,

İstanbul’u inşâ edecek.” diye

… 2. Bayezid Han ise bunu kabul etmedi.

“O gelirse bizim rûhumuzu yansıtmayan,

yabancı bir mimarî meydana getirir.” dedi.

“Biz kendi mimarimizi,
kendi sanatımızı kendimiz icrâ edeceğiz.” dedi.

Böylece kendi bünyemizden

Sinanlar geldi.
Şeyh Hamdullahlar,
Karahisârîler,
büyük sanatkârlar yetişti.

Kendi medeniyetimizi kendimiz inşâ ettik.

Yani İslâm’ın bir proteze ihtiyacı yok.

Proteze ihtiyaç görmek,
İslâm’ı lâyıkıyla tanımamaktır.

Bugün tarihselcilerin de durumu bu.

İslâm’ı
birtakım zamâne akımlarıyla bağdaştırmak istiyorlar.

Velhâsıl mü’min,

kendisini İslâm’a tam mânâsıyla râm etmeli,
İslâm’ın izzetini,
haysiyetini korumalı.
İslâm’ın, iktisâdî ve ictimâî her sahada
vaz ettiği hukukun hudutlarına dikkat etmeli…

KALBÎ AŞINMAYI ÖNLEMEK İÇİN…
 

ALTINOLUK: İfade buyurduğunuz tarihselcilik de zihnî zaaftan kaynaklanıyor. İslâm’ın şu şu hükümleri falanca zamanda kaldı. Şimdi farklı bir zamandayız deniyor. Sanki kapitalizm de çağın olmazsa olmazıymış gibi lanse ediliyor.

Normalde ibadetlerine dikkat eden bir insan,
ekonomik faaliyetlerinde

“Ne yapayım?” demeye başlıyor. Telife gidiyor. Kapitalizme karşı itirazın sistemli olarak sanki ortaya konulamadığı gibi bir durum söz konusu. Müslümanların kapitalizm karşısında aşınmasını önleyebilmek için neler yapılması gerekiyor?

Osman Nûri Topbaş :

Öncelikle şu hususun altını çizmek gerekiyor.

İslâm; “Nasıl kazanırsan kazan da
bolca hayır-hasenat yap.” demiyor.

“Helâlinden kazan.” diyor.

Mü’minden tâkat fazlasını istemiyor.
Tâkatimiz ölçüsünde vazife yüklüyor.


Bir de bahsettiğiniz Ebû Zer (r.a) misali var.
Ebû Zer misali bazı şahıslara münhasır bir meseledir, onlara has bir durumdur, umûma teşmil edilemez.


Cenâb-ı Allah 200 küsur yerde
muhtelif kalıplarda “infâk”ı emrediyor.

Mü’min tesis kuracak,
fabrika kuracak ki infâk edebilsin.
Kazanmadan nasıl infâk edecek?

Onun için müslüman

helâlinden kazanacak,
israf etmeyecek,
pintilik etmeyecek,

mütevâzı bir hayat yaşayacak
,ve infâk edecek.

Sanayisinin tekâmülü için de dikkat edecek.

Gayr-i meşrû bir yola gitmeyecek.

Kârını artırmak için
hanımların câzibesini kullanıp
onları reklâmlarında vitrine etmeyecek.

İsrâ Sûresi’nin 64. âyetinde,

şeytanın
mallara ve evlâtlara ortak olmasından bahsedilir.

Bugün maalesef kazançlara

iblis ortak ediliyor.

Siteler kuruluyor,

onu yüksek fiyata satayım diye havuzlar tesis ediliyor,

orası adeta bir plaj havasına sokuluyor.

Orada yaşayacak olan âilelerin

mâneviyâtını

ifsâd etmenin yolu açılıyor.

NASIL KAZANIRSAN KAZAN YOK

Reklâmında şehvetle cezbetmeye çalışıyor.

Sonra da

çok kazanayım ki
çok hayır-hasenat yapayım diye kendisini kandırıyor.

Bunlar bugün maalesef yaygın bir zaaf hâlinde.

Bunlar,

parayla imtihandaki hazin aldanışlar…

Efendimiz (s.a.v.),

en zor şartlar altında bile
îmandan en ufak bir tâviz vermedi.

Bedir Harbi’nde müslümanlar
maddî bakımdan çok zayıftı.

Mekke müşriklerimüslümanları
tamamen ortadan kaldırmak için harekete geçmişlerdi.

Müslümanlar,canlarını kurtarmak için
mallarını mülklerini bırakarak hicret ettiklerinden,
son derece fakir düşmüşlerdi.

O derecede ki
Bedir’e giden İslâm ordusunda bir deveyi üç kişi sırayla kullanıyordu.

Hz. Ali, Hz. Ebû Lübâbe ve Efendimiz (s.a.v.)’e
bir deve düşmüştü.

İşte o zor günlerde
Allah Rasûlü’ne gayr-i müslim bir Medîneli geldi. 

“–Yâ Muhammed,
benim gücümü bütün Medîneliler bilir.

Mekkeliler çok güçlü, sen ise zayıfsın.

Müsaade et,
Sen’in safında savaşayım,
ganimetten payıma düşeni alıp gideyim.” dedi.

Efendimiz (s.a.v.) işin zâhirine bakarak;

“Gel safımıza katıl.” demedi.

“–Sen benim
Allâh’ın Rasûlü olduğumu kabul ediyor musun?” diye

sordu. Adam;

“Hayır.” deyince. Efendimiz (s.a.v.):

“–O zaman bizim sana ihtiyacımız yok,

Allah Teâlâ’nın yardımı bize kâfîdir.” dedi.

Adam bir müddet sonra tekrar geldi.

Aynı şeyleri söyledi.
Efendimiz de aynı soruyu sordu.

Adam yine olumsuz cevap verince

Allah Rasûlü;

“Allah bize yeter.” dedi.

Adam gidip üçüncü kez geldiğinde; 

“–Evet, Sen Allâh’ın Rasûlü’sün,

Bu kadar zayıf hâlinde

ancak ilâhî bir güce dayanan biri

bu sözleri söyleyebilir.

Evet Sen, Allâh’ın Rasûlü’sün.”

diyerek İslâm’a girdi.


Yani Efendimiz (s.a.v.)

hiçbir zaman şer’î bir gaye için

gayr-i şer’î bir metod kullanmadı.

Bir taviz vermedi.

Velhâsıl Allah Teâlâ ve Rasûlü;

“Nasıl olursa olsun

mutlakâ çok kazan,

çok infakta bulun.”

demiyor bizlere.

GARAUDY’DEN BİR HATIRA

Bu noktada bir hatıramı sizinle paylaşayım.

Garaudy yıllar önce İstanbul’a gelmişti.

Yıldız Sarayı’nda bir konferans veriyordu.

O konferansta hasbelkader ben de bulundum.

Garaudy’ye; 

“–Sizi

önce hristiyan,
ardından komünist olarak görüyoruz.
Şimdi müslümansınız.
Hindistan dolayına doğru da
bir seyahat yapacak mısınız?”
diye kinâyeli bir soru sordular.

O da:

“–Anlatayım.” dedi.

“Ben hristiyandım.

ABD’deki büyük kartellerin
fiyatları sabit tutmak için
milyonlarca ton sütü döktüklerini,

milyonlarca ton buğdayı yaktıklarını görünce,

bu vicdansızlık beni
komünizme itti.

Baktım komünizm de kuru,

hiçbir mânevî tarafı yok.

Hristiyanlık ile komünizm arasında

bir köprü kurmaya çalıştım, ama olmadı.

O dönemlerde Fransızlar benim vurulmamı istiyorlardı.

Cezâyirli müslüman bir askerin
yardımıyla bu tehlikeden kurtuldum.

Bilâhare o müslüman askeri buldum.

«–Fransız subayı benim vurulmamı istemişken,

beni neden kurtardın?»

diye sorduğumda;

«–Ben müslümanım,

Allâh’ın verdiği canı bilmeden kıymaya râzı olmam.

Bunun uhrevî mes’ûliyetinden korkarım.»

dedi.

Ben o zamana kadar İslâm’ı

bir aşîret dîni olarak kabul ediyordum.

Bu hâdise

benim İslâm’ayönelmeme vesîle oldu.

İktisatçı olduğum için

İslâm iktisâdî yapısını da inceledim.

Fâiz nedir,
komünizmde nasıldır,
İslâm’da nasıldır,
nereye kadar yasaktır,
hudutları nelerdir?

Bu gibi hususları inceledim.

(Bilâl-i Habeşî (r.a)’ı kastederek)

Bilâl’in bir hadisi beni selâmete çıkardı.

Bilâl,
Allah Rasûlü’ne bir hurma götürür.

Efendimiz;

«Bunu nereden buldun?» diye sorunca

Bilâl de;

«Bizde âdî hurma vardı.
Rasûlullah (s.a.v.)’in yemesi için ondan
* iki ölçek vererek *bundan* bir ölçek satın aldık.*»

dedi.

Bunun üzerine Hz. Peygamber (s.a.v.):

«Eyvah!

Bu ribânın/fâizin ta kendisi,
sakın öyle yapma!

Şayet iyi hurma satın almak istersen

elindekini ayrıca sat;
sonra onun parasıyla iyi hurmayı satın al.» dedi.

Gördüm ki Allah Rasûlü,

fâize gidecek bir kapının anahtar deliğini bile kapatmış.

Bu durum beni İslâm’ı daha çok tetkik etmeye sevk etti.

İslâm’da iktisat nedir

sorusunun cevaplarını ararken

orada büyük bir dehâ ile karşılaştım.


O dehâ Ebû Hanîfe idi

. Ne yazık ki bugün Ebû Hanîfe’nin

dehâsını müslümanlara ben anlatıyorum.

İslâm dünyası daha

Ebû Hanîfe’yi lâyıkıyla tanımıyor.” dedi

Velhâsıl,


Allah Rasûlü’nün

hiçbir tâvizi olmadı.


Mü’minler olarak bizler de


İslâm’bütün muhtevâsıyla

yaşamaya mecburuz.

 

'Sünnî Müslümanların
bir kısmı
para, mal, zenginlik imtihanını
kaybettiler'

Eygi:
Birtakım sahte mücahidlerin,
bilahare nasıl müteahhit olduklarını bilirim

Vahdet gazetesi yazarı Mehmet Şevket Eygi,

yolsuzluk ve rüşvet iddialarına ilişkin olarak,

"Müslüman

doğrudur,

dürüsttür,

âdildir,

insaflıdır.

Haram kazanmaz,

haram yemez.


Müslüman rüşvet almaz" dedi.



"Bu ülkede Sünnî Müslümanlar çoğunluğu oluşturmaktadır" diyen Eygi,
"İşte bu Sünnî Müslümanların
bir kısmı  

para, mal, zenginlik imtihanını kaybetmişlerdir"

ifadelerini kullandı.

Eygi'nin Vahdet'te 
"Müslümanların Parayla İmtihanı"
 başlığıyla yayımlanan (21 Aralık 2014) yazısı şöyle:

Müslümanlar
para, mal, servet imtihanını kazandılar mı,
kaybettiler mi?..

İşte yaman soru budur!..

Bendenize sorarsanız
Müslümanların bir kısmı (yüzde kaçı?)
sınavı  kaybetmişlerdir.

Bu fakir muhalifim ama siyasî muhalefet yapmam.
Benim muhalefetim sosyal ve kültürel muhalefettir.

Kötülüklerin, olumsuzlukların tamamını
siyasî iktidarın üzerine yüklemem.
Böyle bir yükleme ucuz ve kolay bir hüküm olur.

Bu ülkede Sünnî Müslümanlar çoğunluğu oluşturmaktadır ve  iyiliklerden de,

kötülüklerden de öncelikle onlar sorumludur.

İşte bu Sünnî Müslümanların bir kısmı

 para, mal, zenginlik imtihanını kaybetmişlerdir.

Sünnîlerin içinde istisnalar var mıdır?
Elbette vardır ama istisnalar kuralı bozmaz.

Biz seni Sünnî biliyorduk,
bu satırları nasıl yazıyorsun?

Elbette bendeniz Ehl-i Sünnet ve Cemaat Müslümanıyım
ve özeleştiri vazifemi yapıyorum.

Kendini ve içinde bulunduğu
toplumu ve cemaati
âdil, insaflı, yapıcı şekilde
eleştirmeyen bir yazar
vazifesini yapmamış olur.

Resulullah efendimiz (Salat ve selam olsun ona)

“Hesaba çekilmezden önce
siz kendi muhasebenizi yapınız”

buyuruyor.

İslam dininin temel değerlerinden biri
istikamettir,
yani doğruluk ve
dürüstlüktür.  

Müslüman doğrudur,
dürüsttür,
âdildir,
insaflıdır.

Haram kazanmaz,
haram yemez.
Müslüman rüşvet almaz.

Bendeniz,
1960’lı, 70’li yıllarda
mangallarda kül bırakmayan

birtakım sahte mücahidlerin,
bilahare nasıl müteahhit olduklarını bilirim.

Namuslu,
şeffaf,
temiz,
helal adamların ellerinden değil,  
ayaklarından öperim.

Düzgün şekilde
sanayi, ticaret, ithalat, ihracat, ziraat, hayvancılık, balıkçılık yaparak,
hizmet vererek
helal servetler kazanmış olanlara  
söylenecek hiçbir sözümüz yoktur.

Allah helal ticaretlerini bereketli kılsın,
inşallah zekatlarını  versinler,
hayır hasenat yapsınlar.

Lakin hem dindar görünen,
hem haram gelirler ve servetler edinenler
dilimizden kurtulamaz.


Biz öyle bir Peygamberin (Salat ve selam olsun ona) ümmetiyiz ki,  

Kureyş kabilesinden asil bir kadın
hırsızlık yapıp  yakalanınca,
affetmesi için şefaat edenlere  

“Vallahi,
kendi kızım Fâtima hırsızlık yapsa,
elini kestiririm”

demiş ve Şeriatin sirkat cezasını o kadına uygulamıştı.
Evet,
Müslümanlar da zengin olsunlar,
büyük sanayi ve ticaret işleriyle uğraşsınlar ama

bunları meşru şekilde yapsınlar,
gayr-i meşru yollara sapmasınlar.

Bu yazımdan hiçbir namuslu,
şerefli,
doğru,
dürüst,
temiz,
şeffaf kimse gocunmasın.  

Onlarla bir alıp vereceğim yoktur,
meşreblerimiz ayrı da olsa kendilerine hürmet ederim.

Şu yazdıklarımda İslama aykırı bir yer var mıdır?
Yoktur.

Yapıcı olmak şartıyla
özeleştiri iyi midir, kötü mü?..

Elbette iyidir ve

mutlaka yapılmalıdır.

İsim vermiyorum…

İyilerin ellerinden öpüyorum…

Kötüleri tenkit ediyorum…