Etrafıma baktığımda gördüğüm küçük hanımlar ve küçük beyler başımı döndürüyor! Küçük hanımların alınan kaşları, canım saçlarına yaptırdıkları röfleleri, giymeyi unuttuklarını sandığım okul etekleri başımı döndürüyor. Kendi okul koridorlarımda müdür muavinimizin 'etek boyları dizden üç parmak aşağıda' çığlıkları kulaklarımda çınlıyor. Bizimkiler olsa olsa diz boyu olurdu.

Küçük beylerin altlarındaki lüks arabalar başımı döndürüyor.Bu çocuklara aileleri nasıl bir harçlık veriyor ki, onlar en lüks restoranlarda o yaşta yemek yiyebiliyorlar, daha henüz öğrenciyken ve kendi paralarını kazanmıyorken.

Bu çocuklara on sekiz yaşında lüks arabalar alınırsa ve aynı çocuklar bir yemek için asgari ücretin üçte birini harcayabiliyorlarsa yirmi sekiz yaşına geldiklerinde ne ile tatmin olacaklar? Aileler sevdikleri için bunu yapıyor ise bu onları nasıl hayata hazırlamaktır? Her bakımdan doyuma ulaşmış çocuk, hiçbir şey için çaba harcamamışsa nelerden keyif alabilir? Hayatta neyi başarma potansiyelini içinde barındırır? Bu durum bir bakıma da çocuğundan zaman çalıp başka uğraşlarla uğraşmanın getirdiği suçluluk duygusunu bastırma halidir.

Evlat edinmek isteyen aileler inanılmaz bir şekilde araştırılıyor ve süzgeçten geçiriliyor. Sanırım aynı işlem kendi çocuklarına sahip olmak isteyen aileler için de yapılmalı. Herkes anne baba olamaz, olmamalı da. Annelik, babalık sadece o çocuğu dünyaya getirmek demek değildir.

Bu çocuklar sahipsiz kalıyorsa, ki çocuğu fazla tatmin edip başından savmak, onun ilgisini alınan bu tür hediyelere yönlendirmek bir sahipsizliktir, bu durumda onları koruyacak kanunlar girmelidir devreye. Tıpkı birçok Avrupa ülkesinde olduğu gibi. On sekiz yaşından küçüklere alkol ve sigara satılmıyorsa, on altı yaşından küçükler de saat ondan sonra ebeveynleri olmadan sokaktaysa polis bunlara sahip çıkmalı. Yoksa bu onu hem kötü alışkanlıklara hem de suça teşvik edecektir. 18 yaşın altındakiler bugün eğlence yerlerine rahatlıkla girebiliyor. Hatta yazlık mekânlarda 14-18 yaş arasındaki çocukların hâkimiyeti gözlemleniyor.

Tabii bütün bunların yanında farklı bir durum daha var. Bu her türlü refah ve rahatlık içinde yaşayan gençlerin ailelerine bakıldığında genellikle yokluktan geldiklerini görüyoruz. Zor şartlar altında yaşayan ve ciddi emekler veren babaların çocukları onların tam tersi oluyor. Kısacası bir kuşak çalışıp emek harcıyor bir kuşak yiyor.

Kimin çalışıp kimin yediği değil, ilgilendiğim. Esas üzerinde durduğum, çocuklarımızı yetiştirirken onları hayata hazırlamak. Anne baba olmak, onları sadece dünyaya getirmek ve ne varsa sunup yaşını göz önünde bulundurmadan sınırsız özgürlük sağlamak değil.