Deli lakaplı bir arkadaşımız vardı. Sözünü esirgemez, üstüne vazife olmayan işlerde fikir yürütür, deli dolu çıkışlar yapardı. Çok sevimli, esprili ve tok sözlü bir insan olduğu için söyledikleri anlamını aşan şeyler olsa bile büyük tepkiler toplamazdı. Ama ne söyleyeceği pek belli olmadığı için insanlar yine de ondan çekinir bir mesafe koymaya çalışırlardı. Mesafe koyamayanlar ise söylediği deli dolu sözlere katlanmak zorunda kalırlardı. Bir arkadaşımızın babası onunla pek şakalaşırdı. Bir gün başka bir arkadaşımızın düğün kokteylinde şakalaşan baba ve eşiyle karşılaştık. Arkadaşımızın babasıyla yakınlığımız vardı ama annesiyle ilk kez karşılaşıyorduk. Anne ve baba lisede aynı sınıfta okurken tanışmışlar uzun süren bir arkadaşlıktan sonra evlenmişler. Ama yaşadığı meşakkatli hayat ve hastalıklar nedeniyle anne, babadan çok daha yaşlı görünüyordu, yüzü ve fiziği ise epeyce deforme olmuştu. Bizim deli lakaplı arkadaş, diğer arkadaşımızın annesi gruptan biraz uzaklaştıktan sonra “Babana yazık oluyor, genç ve yakışıklı bir adam, ona daha taze bir hanım bulalım” anlamında bir şaka yapmaya çalıştı. Bunu hisseden baba “O hanımı ben 16’sında tanıdım. Güller gibi kokar, melekler gibi bakar, ceylanlar gibi sıçrardı. Biz o günlerden bu günlere birlikte geldik. O bana çok iyi baktı, ben böyle kaldım. Her halde ben ona çok iyi bakamadım ki o biraz hırpalandı. Ama o hâlâ bana ilk tanıdığım gün kadar güzel görünüyor. Elini her tutuşumda ilk günün sıcaklığını hissediyorum. Onun şefkati ve sevgisi ile yaşıyorum. Bana yazık olduğunu değil, onunla evlendiğim için Allah’ın şanslı bir kulu olduğumu düşünüyorum