Türkiye’nin en çok satan ulusal gazetelerinden biri olan Posta Gazetesi, Metin Korkmaz’ın kaleme aldığı ‘Göz yaşartan gerçek hikayeler…’ başlığıyla Kastamonulu Şehit Şerife Bacı’ya geniş yer ayırdı.

Tarih 1921 yılının son günlerini gösteriyordu. Kurtuluş mücadelemiz başlamış, genç-yaşlı, kadın-erkek demeden herkes bu mukaddes görev uğruna cepheye koşmuştu. O gün, İnebolu'dan seksen kağnının cephane yüklenerek Kastamonu'ya doğru yola çıkması gerekiyordu. Hava şartları kötüydü; her yerde kar ve fırtına vardı. Sırayla kağnılara cephaneler yükleniyor, yüklemesi yapılan yola çıkıyordu.

Şerife Bacı, köyde bakacak kimsesi olmadığı için biricik kızı Elif’ini yanına aldı. Elif ağlıyor, Şerife Bacı onu susturmaya çalışıyordu. Elif'in karnı acıkmıştı. Şerife Bacı, kızını emzirdi. Bu sırada Şerife Bacı'nın kağnısına top mermileri yüklenmişti bile… Ona yol verildi. Şerife Bacı yükünü aldı ve yola koyuldu. 

İşi kolay değildi. Sırtındaki yük, kağnıdaki yükten daha fazlaydı. Düşman saldırıyor, askerimiz cephane bekliyordu. Şerife Bacı, İnebolu çıkışında kağnıyı durdurdu. Oraya kadar sırtında taşıdığı kızı, ciğerparesi Elif için top mermilerinin arasında yer ayarladı. Bir tek yün yorganı vardı. Onu da top mermilerini ve kızını yağıştan korusun diye kağnının üzerine örttü. Sonra tekrar kağnı başına geçip "Bismillah" diyerek öküzleri çekmeye başladı, ilerledikçe öküzler yoruldu, Kara öküz gitmez oldu. Şerife Bacı yalvardı: "Aman koyma beni yollarda... Yiğitlerimize cephane gerek… Ben de yardım ederim sizlere, yeter ki durmayın." Şerife Bacı, öküzlerin yularını arabanın okuna taktı. Sonra kara öküz tarafına geçip eğik boyunduruğa öyle bir yüklendi ki kemikleri sızladı. Şerife Bacı'nın karnı açtı, hayvanlar da açtı. Onlara vermek üzere ağaçtan kuru kabukları topluyordu. Sonra biricik yavrusu Elif aklına geldi. Şerife Bacı, kendi kendine "Elif uyanmadan Kastamonu'ya varabilseydim" diye söylendi.

Kar ve tipi yolları tıkıyordu. Kurtların uluma sesleri geliyordu. Birden Elifin ağlaması duyuldu. Hıçkırıklara karışan bu feryat, Şerife Bacıyı kendine getirdi. Kağnıyı durdurdu, yorganı açtı "Elifim, yavrum, yetimim, nerdesin yavrum?" diye seslendi.  Şerife Bacı, Elif’in sesini duyuyor ama onu göremiyordu. Çok korkmuştu. Yavrucak otların arasındaydı. Onu güzelce sardı, kokladı, okşadı. Üzerini sıkıca örttü. Tekrar aceleyle yola çıktı. Kara öküz gitmiyor, Şerife Bacı kahroluyordu. Kara öküze "Ne olur koyma beni yollarda. Oğullarıma silah gerek…" diye fısıldadı. Bebeğin çığlıkları duyuluyordu. Şartlar gittikçe ağırlaşıyordu. Şerife Bacı'nın soğuktan gözleri kısılmıştı, titriyordu… Ayakları kaydı, yere düştü. Ayakta bile duramaz hale gelmişti. Elleri tutmuyordu. Zor doğruldu. Sesi kısılıyor, kayboluyordu. Yavaş yavaş donmakta olduğunu anladı ve "Allah'ım ne olur yardım et. Koma beni buralarda… Yavruma acı, askerlerimize acı" diye dua etti… Biraz daha ilerlediler. Aman Allah'ım, uzaklarda şehrin dışındaki Kastamonu kışlasının dumanları gözüküyordu. Tam o sırada öküzler yine durdu. Artık kağnı gitmiyor, Şerife Bacı'dan da ses çıkmıyordu. Her şey durmuş, her şey donmuştu. Sessizliği kağnıda yorgana sarılı minik Elifin çığlıkları bozuyordu. Elif ağlıyordu ama ıssız yerlerde yapayalnızdı. 

Çok geçmeden kışladaki nöbetçi askerler kağnıyı görüp koştular. Cemil Çavuş ve Rıfat Çavuş kışladan kağnıya doğru koşmaya başladılar. Kağnıya vardılar, mermilerin kenarına oturmuş Şerife Bacıyı gördüler. "Bacım iyi misin?" diye seslendiler ama Şerife Bacı kaskatı kesilmişti. Yaşatmak için uğraştılar ama nafile... Şerife Bacı şehit olmuştu. Kışla Kumandanı Miralay Osman Bey, Şerife Bacı’nın yanına geldi. Görünce donakaldı, saygı duruşunda bulundu. Gözyaşlarına hakim olamadı. Dudaklarından şu sözler döküldü: "Türk kadını dünyada emsali bulunmayan kahraman bir anadır. Arkadaşlarım, bu milli mücadeleyi kazanacağımızın en büyük işaretidir. Bakar mısınız, biri şehit ana, diğeri de bebekken gazi olan yavrusu...” Şerife Bacı dualarla toprağa verildi.