“Türkler, çok dindar ve merhametlidirler.

Birbirleriyle pek münakaşa etmezler.

Şehirde kimse silah taşımaz.

Pek az kavga ederler.

Az yerler.

Her sahada intizamı çok severler.

Her türlü eşya makul fiyatlara satılır.

İnsan, paşadan küçük bir bakkala kadar
bütün Türklerin aynı okulda yetişmiş, aynı asalet mertebesine sahip büyük senyörler olduklarını zanneder.

İstanbul halkı, 
yeryüzünün en medenî ve en dürüst halkıdır. 

Şehirde sokak kavgalarına,
maksatsız dolaşan serserilere,
bağırıp-çağıranlara,
dedikoducu kadınlara, 
herhangi bir fuhuş belirtisine,
yüz kızartacak bir harekete rastlamak mümkün değildir.

Kirlilik ve kirli giyinme görülmez; 

hiçbir tarafta haylaz ve dilenci güruhuna tesadüf edilmez;

evlere kilit vurma bilinmez.

Her tarafta muhtelif içtimâî grupların birbirlerine karşılıklı saygı duydukları müşahede edilir.

Dalkavukluk bilmezler.

O kadar dürüst ve namusludurlar ki, başka türlü olunabileceğini düşünmediklerinden ve herkesi kendileri gibi sandıklarından aldatılırlar, 

ama hiçbir zaman aldatmazlar.


Türklerde yalancılık,
cinayet ve 
hilekârlık yoktur.

Hayırseverlik akideleri,
hayvanlara da şamildir.

Camilerin saçakları altına kuşların sığınması için hususî yuvalar ve

mezarların yanına kuşların su içmesi için küçük tekneler yapmak, 

Türk medeniyetine mahsus hususiyetlerdendir.”