Namaz kıldığı ve eşi başörtülü olduğu için TSK’dan atıldı.
Özel sektörde bulduğu işten de attırıldı. Dayanamayıp canına kıydı.
12 Eylül referandumunun ardından Yüzbaşı Yıldırım’ın eşi,
kıdemli albay emeklisi maaşı almaya hak kazandı.

YAŞ kararlarıyla 1997 yılında ordudan atılan subay ve astsubaylar,
askeriyeden atıldıktan sonra yaşadıklarına dayanamayıp intihar eden

Yüzbaşı Abdulmuttalip Yıldırım’ın mezarını ziyaret etti.

“Bu acı hikayeyi herkesin bilmesini istediklerini”

ifade eden Adaleti Savunanlar Derneği (ASDER)
Kayseri Şubesi Başkanı Kemal Mete,

Yüzbaşı Yıldırım’ı ihraca götüren süreci anlattı.

“Rahmetli Yüzbaşı Yıldırım,

28 Şubat döneminde Urfa’da görev yaparken
eşi başörtülü olduğu ve kendisi de namaz kıldığı için
YAŞ kararıyla ordudan ihraç edildi”

diyen  Mete
“Arkadaşımızın çileli hayatını biliyoruz.
Arkadaşımız, TSK’dan ihraç edildikten sonra
geçimini sağlamak için Urfa Belediyesi’nde alt seviyede de olsa bir işe başladı.

Bir süre sonra dönemin baskısı sonucunda
belediyedeki işinden çıkartıldı.

Uzun süre işsiz kalan
ve hiçbir birikimi de bulunmayan arkadaşımız
ailesinin zaruri  ihtiyaçlarını dahi karşılayamaz hale düştü.

Bunalıma giren arkadaşımız
Urfa Öğretmenevi’nin çatısından atlayarak intihar etti.

Geride dul bir eş ve
3 çocuk bıraktı”

dedi. Mete,

“12 Eylül referandumu sonucunda

YAŞ mağdurlarına haklarının iade edilmeye çalışıldığını,

intihar eden Yüzbaşı Yıldırım’ın haklarının da ailesine iade edildiğini
ve Bursa’daki eşinin kıdemli albaylıktan emekli maaşı alacağını söyledi.

KAYNAK :
 http://www.stargazete.com/politika/yas-magdurunun-maasi-ailesine-haber-382846.htm


*********************************
BEKİR GÜDEK KARDEŞİMİZİN
RAHMETLİ YÜZBAŞI ABDÜLMUTTALİP YILDIRIM İÇİN YAZDIĞI
YAZISI İSE ŞÖYLE

(Yukarıdaki yazı aşağıda linki bulunan habere aittir.
Daha önce yayınlandığından değişiklik yapılmamaıştır)

http://www.haberajans.com/habereGit.php?haberUrl=http://www.haberler.com/yas-magduru-yuzbasi-sivil-hayattaki-isinden-de-2997631-haberi/


    Yukarıdaki internet adresinde
Rahmetli Muttalip Binbaşı ile ilgili haberi okuyunca,

M. İSLAMOĞLU’nun
16.10.1997 Yeni Şafak gazetesinde Rahmetliye ithafen yazdığı,

“GÜLE GÜLE KÜHEYLAN”

adlı makalesi hatırıma geldi.

Makaleyi siz çok kıymetli dostlarla paylaşmak istedim.

Adı geçen makale
M. İSLAMOĞLU’nun

“ŞAFAK YAZILARI” adlı eserinin
167. sahifesinde mevcuttur.

Makaleyi, siz değerli dostlarımın temiz yürekleriyle baş başa bırakıyorum.

Allah’a emanet olunuz. Vesselam… 

                                                                                       



   “GÜLE GÜLE ‘KÜHEYLAN”
 
   Ben oyumu felakete veriyorum şeyda
   Sana dönük yanımda çengiler mat oluyor
   Saadet-zedelerin morga çevirdiği bir dünyada
   Bana alevden kostümlerle dans etmek düşüyor
   Ve şeyda ben oyumu felakete veriyorum
 
 
Tam 5 yıl önce tanımıştım onu.
O zaman yüzbaşı rütbesini taşıyordu.

Ta Pınarhisar’dan kalkar,
en az iki saat tutan yoldan
her pazar ailece Kur’an derslerine gelirdi.

      Görev yaptığı kurumun kurumu ona sinmemişti.

Hep canlı,
hep heyecanlıydı.

Onu da defter-i divane yazmıştılar;

bir saç-ı Leyla’ya vurgundur deyu.


Üniforması ona insanlığından zerre kadar birşey kaybettirmemişti;

yani imanından ve İslam’ından.

Aksine o,

sabrı bir hayat biçimine dönüştürmüştü;

sabrı, yani direnişi.  


Her gelişinde bana hüzün satar,

onun yerine umut alır giderdi.


Umuda çok ihitiyacı vardı.


Çünkü,

inancından dolayı gördüğü korkunç baskılara karşı yılmaması
buna bağlıydı.   


O müebbed muhacirdi.


Onu sürgünden sürgüne yolluyorlar,


böyle yıldırmaya çalışıyorlardı.


Bir kezinde onu

Seyrani’nin
kendisini sürgün etmekle tehdit eden Sultan Abdülmecid’e




cevaben söylediği şu dizelerle teselli etmiştim:



     Bozmak mümkün ise aklım bikrini

   Boz da bakir iken dul gönder beni

   Hakk’ın mekanından özge bir mekan

   Bulmak mümkün ise bul gönder beni



    Sanırım 96’nın Kasım’ıydı.
Ziyarete gelmişti.

Onu gördüğümde içimden bir şeylerin koptuğunu hissettim.

Yanılmamışım.

Erbakan’ın imzaladığı

Yüksek Askeri Şura ihraçları arasında o da varmış.


Uğradığı bu mağduriyet onu

psikolojik bunalıma sürüklemişti.


İstanbul’a tedavi görmeye gelmişti.   


Binbaşı Muttalip,

bir ömür hizmet verdiği kurum tarafından,

azıtılan bir kedi gibi

kapının onüne konuluşundan daha çok,


o muş’um ihraçları imzalayan

elin sahibine gücenmişti.

Bu hüzün onu depresyona sürüklemişti.

Buna rağmen metanetini koruyordu.

Hiç kuşkusuz bu zor zamanlarda

en büyük desteği değerli eşinden alıyordu.   




Onu en son,

Temmuz ayında Urfa’ya ziyaretim sırasında gördüm.


Balıklı Göl’de bizi karşılayıp

Belediye bahçesinde

Urfa’nın ünlü patlıcan kebabını ikram etmişti.

Belli etmek istemese de

hayli sıkıntılı ve dertliydi.


Onuruyla oynayanları affedemiyordu.


Onun onuruyla oynayanlar
ekmeğiyle de oynamış,


belediyede çalıştığı gerekçesiyle

kazanılmış hakkı olan

emeklilik maaşını bloke etmişlerdi.


Bütün bu olumsuzluklara rağmen

etrafında
hiç de küçümsenmeyecek sayıda genç toplamış,

onlarla ilgileniyorlardı.

“Hocam, bunlar talebem,



hocalarının hocasını görsünler diye getirdim”


diyerek tek tek tanıştırmıştı.  


  Şimdi onlar öksüz kaldı.


Binbaşı Muttalip,



girdiği son depresyonun şokundan çıkamayıp,


çok ama çok sevip
ömrünü yoluna adadığına şahid olduğum
Rabb’ine yürüdü.  



  Ve onurlu bir akrep gibi
iğnesini sırtına batırarak gitti.


Umulur ki mazurdur.


Onun etrafına ateş çemberi yakanlarsa

onun gerçek katilleridir.


Katiller tutuşturdukları ateşle başbaşa kaldılar.  




 Vurulduktan sonra da koşan atları bilirsin ‘Küheylan’
 Dünyayı yakarlar ama külü yakamazlar ‘Küheylan’
 
  

 Hadi, güle güle git.







*******************************
YİRMİNCİ YÜZYILDA BİR OSMANLI SUBAYI
 
Rahmetli Bnb. Muttalip Yıldırım ile
Trakya’da aynı garnizonda
1989’dan itibaren
beş yıl kadar çalıştık.


O, yirminci yüzyılda yaşayan tam bir Osmanlı Müslümanı idi.


Onda gıpta edip de Bende olmayan
pek çok hasletlerinden bir kaçını anlatmak istiyorum.

 Yolda,
çarşıda pazarda
nerede olursa olsun
ağlayan bir çocuk gördüğü zaman

hemen ilgilenir susturmaya çalışırdı.

Üzerinde o anda ne varsa
çocuğa verirdi.


Güzel bir kalem,
kalemlik, para, şeker…

ne varsa verirdi.

Çocuğun akan burnunu kendi mendiliyle silerdi.


Çocuğu susturur



mutlu eder ve yoluna devam ederdi.


 Misafir olduğu evlerde

büyüklerden ziyade küçük çocuklarla
veya gençlerle ilgilenirdi.


Çocuk kaç yaşında ise

o yaşa iner

aynı dil ile konuşur

ve saatlerce muhabbet ederdi.


Hatta ben bazen onun

çocukların boyutundan çıkmamasına sıkılırdım

--komutanım biraz da bizimle ilgilen

--biz de buradayız derdim.



 Evine sık sık tanıdık tanımadık misafir alırdı.


Yolcu,
misafir,
satıcı,
terhis olmuş asker,
asker ziyaretine gelmiş aileleri bulur
evine götürür yemek yedirir, otogara kadar uğurlardı.


Trakya ‘da ilk tanıştığımız gün
evinin anahtarını
eşimle bana teslim ederek

-dilediğiniz kadar evimiz sizindir

diyebilecek kadar ailesiyle birlikte
misafirperver birisiydi.


Ev bulup taşınıncaya kadar
bir kaç gün evinde kendi evimiz gibi bizi ağırlamışlardı.



 Birlikteki odasına

istirahat saatleri dışında iken giderdim

çünkü mesai saatlerinde özel ziyaretleri sevmezdi.


Ziyaretçilerine

birlik çay ocağından gelen

her çayın veya meşrubatın
parasını kendi cebinden öderdi.


Özel işlerinde
devletin kalemini ve kâğıdını
ve hiç bir şeyi kullanmazdı

. Kendi çantasında taşıdıklarını kullanırdı.



 Cemaat,
parti,
dünya görüşü ayrımı yapmazdı.


İnançlılarla da inançsızlarla da

aynı samimiyetle konuşurdu.


Fikir alışverişini çok severdi.


Kızmadan ve kızdırmadan

saatlerce tartışmayı bilen birisiydi.
 



Bir gün  nöbetimde
birlik dahilindeki bir korulukta
alkol içen bir kaç asker yakalamıştım.

Rahmetli nöbetçi amiri idi.
Askerleri kendisine teslim ettim.

İyi bir ceza verip mahkemeye sevkedeceğini düşünüyordum

fakat hiç de öyle yapmadı.

Askerlerle uzun uzun konuştu.

Dertlerini dinledi.

Askerler ister
doğru
ister yalan söylesin

anlattıklarına çok üzüldü


neredeyse cebindeki parayı çıkarıp
askerlere hibe edecek kadar
duygulandı.


Bir daha içki kullanmayacaklarına dair

söz aldı ve onları gönderdi.


“Komutanım askerler seni kandırdılar”

dedim.

--“Olsun, farkındayım” dedi.


 Dost ve arkadaş çevresi çok

Trakyadan sonra bir daha görüşmek nasip olmadı. Son yılları hakkında bilgim yok fakat benim tanıdığım Binbaşı Muttalip kendi yaşamına kendi iradesiyle son verecek bir insan değildi. Olayın ardında kendi iradesini aşan dış müdahalelerin olduğuna ve ölümünün onun intiharı değil şehadeti olduğuna tam inanıyorum.

 Allah rahmet eylesin.Kemal GÖKDOĞAN

kemalgokdogan@gmail.com
esin.kemal@hotmail.com