Sevgili dostum, evet TSK bizim gözbebeğimizdir, işte görüyoruz adam gibi silahlı gücü olmayan milletlerin ne kadar zulme uğradığını. Fakat bu durum bizim_silahlı gücün kölesi olmamızı_gerektirmez.Şayet bu kurumu yönetenlerin bir hatası varsa elbet bunlar konuşulmalıdır. Kol kırılır yen içinde kalır anlayışıyla devam edersek, o kol pek yakın zamanda kangren olur. İşte o zaman vah halimize.Dikkat edersen yazar da yıkıcı olmaktan ziyade yapıcı eleştirilerde bulunuyor, çıkış yolu gösteriyor. Tebrikler...

yıllardır biz millet olarak,uğur mumcu cinayetiyle ,hablemitoğlu cinayetiyle,madımak oteli cinayetiyle ve daha söyleyemeyeceğim bir çoğu ile suçlanıyoruz.ve bu davada tarafız.çoğumuz işimizi psikolojimizi,normal davranışlarımızı kaybettik.ruh toplum olduk.bunun karinesi nolacak.hadi biz konuşunca mahkeme etkileniyor.bu gün malül gazileri ayaklandırmışlar.bu da mahkemeyi etkilemiyormu.bunların mahkemeyle ne alakası var.biz infial yaratacak hiç bir şey söylemiyoruz.yoksa infiale neden olacak şeyler de var.

askerin onurunun zedelenmesi bizim de onurumuzu zedeler.işta tam da bu nedenle yeterli psikolojik akli muazenesi insana yakışmayacak kişiler asker olmamalı.askerse askerliği son bulmalı.elindeki silah çocuk oyuncağı değil.ergenekonda şahıs suçları önemli değil.şahıslar çoğu ne yaptığından habersiz.fotoğrafın tamamını görmüyor.bu durumda empatisi yok.fil,ergenekon filin kulağı mı,ayağımı,hortumu mu,karnı mı kuyruğu mu.hepsi.yamuk bir düzen.kamuya açık olması şart değil ama bir kurumsal temizlik şart.

Ordudan sonra,Belediyeden sonrada Özel işyerinden *Attırılan* hukuken varsayılan suçuna karşılık,el altından *hukuksuz* olarak üçüncü kez *cezalandırılan* bir İNSAN ın gerçek hikayesi. merak edenler için web sitemde.Saygılar.

Ordu da kendine çeki-düzen versin.. Ordu bizim ordumuz, buna kimsenin itirazı yok... Ama ordu, kendini halkın üzerinde görmesin, halkin seçtiği vekillerin üzerinde görmesin... Herkes yerini bilsin... Biz bunu istiyoruz

Jandarma kırsal güvenlik gücüdür. Bir nevi kır polisi de diyebiliriz . Ama bizde genelkurmayın eli,gözü,kulağı olmuştur. Vali , misafir takımın otobüsleri taşlandı diye bir anda görevi ihmal gerekçesiyle 30 polisi açığa alabilir ve nitekim 15 sene önce Balıkesir'de almıştır ama bir jandarma uzatmalı çavuşunu elleyemez.. Jandarmayı polis teşkilatına benzeyen bir yapıya kavuşturmak ve başta Harbiye kökenli subayları ve asker giysilerini yeniden yapılandırmak Hükümetin boynunun borcudur..

Zaten milletin orduya güveni zedelendi. Bir de sen buradan yüklenme. Ne olucak yani tamam orduya yüklendik. Orduyu eleştiridik. Ne olucak. Nereye çıkıcaz. Nereye. Bindiğin dalı sars salla ne yapabilirsin. Bu sert eleştirilerle nereye gidebiliriz. Ne yapabiliriz. Orduyu mu içeri atalım. Ne yapalım.

Askerlik yapmak,TSK da görev yapmak,askerliğin şartlarına severek uyum sağlamak;şehitliği,gaziliği mutlulukla kabullenebilmek,aslında milletimizin İslam inancına olan duyarlılığının eseridir.Türk ordusu,asırlarca bu sayede destanlar yazabilmiş,inanca dayalı cesaretini ortaya koyabilmiştir.Çünkü ölüm korkusunun tek ilacı Allah inancıdır.Ordumuzu,en azından mevcut durumunda muhafaza etmek isteyenler,mensuplarının inançlarını arttırmanın çaresini aramalıdırlar.Hıristiyan ordularında görevli din adamları var.

Türkiyemize hukuk ve demokrasi sizler gibi cesur fikir adamları sayesinde gelecektir. Tebrikler hocam. Gölgesinden korkarak haksızlığa göz yumanların kulakları çınlasın. Yazılarınızı ilgi ile okuyoruz.

İsrail füzelerini bize çevirse biz ne yapacaktık acaba çok merak ediyorum. Din bilime, ilerlemeye engel olsaydı 7 milyonluk İsrail dünyaya meydan okuyabilir miydi? Duvarlar önünde sallanarak uyduruk bir din uğruna dünyaya hakim oldular. Bizde bırak namazı orucu, içki içmeyen fişli. Başımıza bir hal geldiğinde bakalım laikçilik bizi koruyabilecek mi?

Prof. Nevzat TARHAN Haber 7 'Dostlar Meclisi'nin üssü neresi?

• YAZARIN DİĞER YAZILARI

Rahmetli Üstad Cemil Meriç de uzun zaman münzevi olarak fildişi kulede yaşamış, yeniden topluma dönüp eriştiklerini paylaşmaya başlayınca önce şaşkınlıkla karşılanmıştı. Lakin bu çok sürmeden hayranlığa dönüşmüş; art arda çıkan kitapları, gazete yazıları, mülakatları, verdiği seminer ve konferanslarla; deyim yerindeyse, fırtınalar estirmişti. Büyük düşünceleri bir iki kelimeyle ifade edebilen veciz üslubu ve kuvvetli cümleleri, öfkeli ve çarpıcı konuşmaları, aydınları ve gençliği derinden etkilemeyi başarmıştı. Sonradan şunu söyledik kendi kendimize: Onca yıl neden münzevi yaşamıştı, neden daha önce kültür dünyamıza girmemişti, bu mübarek insan…

Tabii o zamanlar biz gençtik; 1980 öncesi ve sonrasında, liseyle üniversite yıllarında paldır küldür yaşıyorduk. Düşüncenin, bilginin, sanatın nasıl ortaya çıktığını idrak edecek halde değildik. Kendimiz gibi sanıyorduk bilginleri, düşünürleri, bilgeleri: Gündüz koşan, gece okuyan ve tartışan hatta bağıran, yorulmak bilmeyen... Hâlbuki halis tefekkür, inzivanın çocuğudur; sükûtun, sükûnetin sonucudur. Biraz dinginlik bulunca anladık ki her bilge, her mütefekkir önce susmuştur, uzun zaman yalnız kalmıştır hatta yalnızlığın keskin azabını çekmiştir; bu çileyle yoğurmuştur kendini ve düşüncelerini ve eserlerini.

Yine böyle bir bilgeyle karşı karşıyayız kanaatimce. İlk kitabı, 37 yaşındayken 1989’da yayınlanan asker kökenli bir psikiyatr, bir hekim*. (Aslında onu bana ilk tanıtan kişi, “Makul Çözüm” programını hiç kaçırmayan kıymetli eşimdir.) 2003’te bir seminerini dinlemiş, kendinden emin kişiliği ve sakinliği dikkatimi çekmişti, kitaplarını da az çok okumuştum ama iyi bir psikiyatrdan öte bir yapısı olduğunu o zaman pek fark edememiştim. Asıl 2007’de çekti dikkatimi benim, bu bilge kişi. Aksiyon Dergisi’nden Ufuk Şanlı, 28 Şubat süreci ve darbecilerin psikolojisiyle ilgili bir mülakat yapmıştı kendisiyle (sayı 608, 26.02.2007, bkz. http://www.aksiyon.com.tr/detay.php?id=26827&yorum_id=17305 ) Sonra haber7.com sitesindeki yazılarını okumaya başladım ve içime “yeni bir bilgeyle karşı karşıyayız” cümlesi doğdu.

Yazıyı yazmakta tereddüt ettim önce. Lakin üst üste yazılan dikkatli, ince ve aydınlatıcı yazılar, beni mecbur kıldı. Güçlü birikimini, güncel olayların açıklanmasında, dikkatli ve hassas bir üslupla ortaya koyuyordu. Siyasi ve güncel yazılar yazmadığı zamanlarda çok iyi gözlemler yapmış; satır aralarında, yakın geçmişi (1980, özellikle 1998 sonrasını) birkaç fırça darbesiyle aydınlatan cümleler var. Psikiyatri bilgisi ve tecrübesini pek de fark ettirmeden konuşturuyor, Nevzat Bey. Siyaseti de rehabilite ediyor, ince çözümler öneriyor ve bunlar da oldukça mantıklı teklifler. Psikolojik savaş yürütenleri ve ruh hallerini çok sade ve yumuşak bir biçimde ifşa ediyor. Şimdilerde moda olan tercüme tabirle, yumuşak bir güç; en sert sözleri söylüyor bazen ama kimseyi ürkütmüyor. Ondan daha çok (siyasi, güncel ve sosyolojik) yazı istenmeli diye düşünüyoruz çünkü geçmiş ile bugünü gerçekten ustaca birleştiriyor.

Nevzat Bey, önemli bir bilim adamı, ciddi bir yazar, geniş ufuklu bir bilge olmasına rağmen ancak internet sitelerinde yazabiliyor. (Büyük gazetelerde böyle bir kişiye bir yer yok mudur; o yerler, sahiplerine ömür boyunca verilmiş mülkler midir; haftanın, ayın ve senenin her günü yazmak zorunda mıdırlar, köşe yazarları? Yine mi zülfü yâre mi dokunduk yoksa?) Üstad Cemil Meriç, o dönemin bazı gazete ve dergilerinde düzenli olarak yazardı; biz de hararetle takip ederdik onun köşesini. O 7,2 şiddetindeki yazılar, gençliği nasıl da etkilerdi; bugün dahi etkiliyor.

Gazetelerimizin, dergilerimizin, sitelerimizin; bilim adamı ve yazarlarımızın sayısı oldukça çoğaldı. Bu elbette çok sevindirici bir gelişme. Lakin bir zorlanma da başladı: Hangilerini okuyacağız, hangisini öncelikle ve önem vererek okuyacağız. Onun için tanıtım ve değerlendirme yazıları yazılmalı. Küçük bir araştırma yaptığınızda şöyle bir sonuçla karşılaşıyorsunuz: 9 kitabı, çok sayıda makalesi; seminer ve konferansları, televizyon programları olmasına rağmen Nevzat Bey hakkında, bırakınız biyografiyi, doğru dürüst bir tanıtım yazısı, yazıları ve kitapları hakkındaki ciddi bir inceleme bulunmuyor. Kanaatimce en önemli kitabı (ilk baskısı 2002’de yapılmış) olan Psikolojik Savaş, Gri Propaganda, 2007’de 9. baskıya ulaşmış lakin aydınlarımız yeterince ilgilenmemiş bu değerli eserle.

“Belirli bir hiyerarşi içinde yetişen ve hareket eden Türk ordusu İttihat ve Terakki döneminde bozulmuştur. Halaskar-ı zabitan olarak tanımlanan bu çetelerin masonluk ve diğer gayri millî unsurlarla bağlantılı olmasından kaynaklanan şoven, ırkçı zihniyeti, ordunun işleyişini ve felsefesini bozarak imparatorluğu çöküşe götürmüştür. Bunlar, vatanı ırk birliğine bağlı bir coğrafya olarak tanımlamışlar ve kendi yanlışlarını despotizmle hâkim kılarak koskoca bir imparatorluğun 10 sene içinde yok olmasına neden olmuşlardı. BÇG de görünürde çağdaş; ama Doğu despotizmini benimsemiş bu zihniyetin bir uzantısıdır. Kendisi gibi düşünmeyen, giyinmeyen, içmeyen velhasıl hayat tarzı kendisiyle uyuşmayan kitleleri tasfiye etmekten ve bunun neticesinde ülkeyi yıkıma götürmekten çekinmeyen bu zihniyet, ordu içindeki “Çanakkale ruhunu” ortadan kaldırmayı hedeflemiştir.”

Kendimizden olan insanların kıymetini daha çok bilmeliyiz. Lakin bizim için başkalarının söyledikleri nedense daha önemlidir. Bizden birisinin söylediğinde kıymet atfetmediğimiz bir cümleyi, başkasından duyduğumuzda sanki kerametmiş gibi kabul ederiz.

Elbette bilgi, ruh ve değer ifade eden herkesi okuyalım, mümkün olan her şeyi öğrenelim, kültürümüzü arttıralım, lakin önce neden yakın daireden başlamayalım. Nevzat Tarhan içimizden biri, önemli bir bilge; neden daha önce ona müracaat etmeyelim, neden onun sözünü öncelikle dinlemeyelim?

*Bugünkü dilde hekim olarak kullandığımız kelimenin aslı “hakîm”dir ve “bilge; tabib, doktor” anlamlarına gelir. Hem bilge hem de doktor anlamıyla bu kelime, Nevzat Tarhan Bey’e tam olarak uymaktadır.